Ζούμε στην εποχή που δόξα το Θεό υπάρχει φαγητό παντού σε διάφορες μορφές, γεύσεις και ταχύτητες (fast food). Θέλεις να τσιμπήσεις κάτι υπάρχουν τα πατατάκια, θέλεις να φας κάτι υπάρχουν τα πιτόγυρα και θέλεις να γλυκαθείς και λιγάκι τσουπ να τη και η βάφλα. Έχοντας περιγράψει μέχρι στιγμής τα πιο διαίτης (γελάει ο κόσμος), είναι δύσκολο ένας λιχούδης άνθρωπος καλή ώρα όπως οι περισσότεροι από εμάς να αντισταθεί και να μην υποκύψει στον πειρασμό, γιατί όσο να ναι δεν θέλουμε και πολύ, μόνο η μυρωδιά που διαχέεται παντού φτάνει. Εκτός αν έχουμε ξεμείνει που λέει ο λόγος, οπότε χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο μέχρι να μας περάσει η ΄΄κρίση γουρουνιάσματος΄΄ όπως την αποκαλώ.
Μπορεί να μη συμβαίνει κάθε μέρα αλλά όταν έρθει αυτό το διαβολικό 24ωρο, νομίζουμε ότι θα πεθάνουμε από ασιτία και ότι θέλουμε να φάμε όλο τον κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα παρόλο που δεν πεινάμε δεν θα μας χαλούσε να είχαμε στη διάθεση μας αυτό το λιπαρό σνακ ή φαγητό. Έλα όμως που μετά μας πιάνουν οι τύψεις ότι δεν έπρεπε να το φάμε, και πόσες θερμίδες να είχε τώρα αυτό άραγε, θα γίνω χοντρός/-ή, κανείς δεν θα με θέλει κλπ. Εν ολίγοις ένα παραλήρημα, που σε περίπτωση που παραστρατήσουμε για μία με δύο μέρες (γιατί κακά τα ψέματα, έτσι πιστεύω δηλαδή δεν μπορείς να το κάνεις αυτό κάθε μέρα) είναι ανούσιο και προβληματιζόμαστε, ρίχνοντας χωρίς λόγο την ψυχολογία μας. Αυτό βέβαια από ότι έχω παρατηρήσει γίνεται συνήθως από άτομα είτε που είναι στρουμπουλούτσικα είτε επειδή έχουν κάποια παραπάνω κιλάκια και φοβούνται ότι κατρακυλούν ή ότι δεν τυγχάνουν της αποδοχής που έχει γίνει μόδα τον τελευταίο ενάμιση με δύο χρόνια περίπου.
Βλέπουμε άτομα λοιπόν μονίμως με διατροφή, μονίμως με μία πίεση του τι πρέπει να φάω και αν φάω παραπάνω τι θα γίνει, μονίμως με έναν κουβά(ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ) σε σπίτι και γυμναστήριο, νομίζοντας ότι μόνο έτσι κάνει κανείς σώμα. Χωρίς να θέλω να κατακρίνω κανέναν τρόπο ζωής είναι στη φύση μας να θέλουμε από όλα χωρίς να πρέπει να υπάρχει άγχος και πίεση, δηλαδή να μην στερούμαστε ΤΙΠΟΤΑ. Πολλοί αρχίζουν και κοίτα αυτή δεν έχει κυτταρίτιδα σε αντίθεση με εμένα που είμαι σαν μαρούλι ή κοίτα αυτόν τι ωραίους κοιλιακούς που έχει και εγώ είμαι λαπάς, ή κοίτα τα μάγουλά μου πως είναι και άλλα πολλά που ακούω μονίμως. Ως επακόλουθο, βλέπουμε τους άλλους και όχι να φροντίσουμε εμάς, στο επίπεδο που μας επιτρέπει το σώμα μας πάντα, χωρίς να κάνουμε καταχρήσεις. Κανείς όμως δεν έχει γεννηθεί τέλειος. Την τελειότητα τη βρίσκουμε στην πορεία, νιώθοντας ικανοποίηση από αυτό που είμαστε, παρά τις ατέλειες και όχι τα ελαττώματά μας, γιατί έτσι πρέπει να λέμε κανονικά. Και στην τελική τι προτιμάτε; Κάτι επίπλαστο και ψεύτικο ή κάτι όμορφα διατηρημένο ανεξαρτήτως του τρόπου ζωής που έχει επιλέξει ο κάθε άνθρωπος; Στοιχείο της απάντησής σας θα μπορούσε να είναι άλλο ένα δίλλημα: θέλετε τι επικρατεί στη μάζα, δηλαδή το φαίνεσθαι ή την ουσία του να είστε εσείς καλά και να νιώθετε πλήρεις;..
Κλείνοντας, θα πω ότι ναι μας αρέσει το φαί και ναι δεν θέλουμε να στερούμαστε τίποτα ας έχουμε και κάτι λίγο παραπάνω πέρα από το ΄΄συνηθισμένο΄΄ και ΄΄σωστό΄΄, που οι άλλοι έχουν επιβάλλει για εμάς. Αν είμαστε εμείς καλά με ότι τρώμε και αν μερικές μέρες αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να καταναλώσει ότι θέλει δεν είναι κακό. Κακό είναι να καταπιεζόμαστε και να θέλουμε να φτάσουμε κάτι που δεν μας ταιριάζει, χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. Κακό είναι να μην μπορούμε να εκφραστούμε όπως θέλουμε ακόμα και στο φαγητό. Κακό λοιπόν είναι να μην είμαστε εμείς…
(προτεινόμενο τραγούδι):