Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…
Μετά από αρκετό καιρό που έχω να γράψω στην κατηγορία ″σκέψεις″, επιστρέφω όχι όμως μόνη μου, αλλά με μία συνεργασία και ένα θέμα φωτιά. Εγώ λοιπόν μαζί με τη Σοφία Κοβαίου θα αναλύσουμε το μεγάλο αυτό ζήτημα του τουρισμού στην Ελλάδα, εγώ από την σκοπιά της εργαζόμενης και η Σοφία μου από τη σκοπιά της τουρίστριας. Ελπίζουμε να σας αρέσει όσο αρέσει και σε εμάς. Καλή σας ανάγνωση!
Τουρισμό έχουν διάφορα νησιά και πόλεις της Ελλάδος, με διαβαθμίσεις ως προς την προσέλκυση. Έχει πολλά οφέλη με κυριότερα την αλληλεπίδραση των τουριστών και τους πολιτισμούς αυτών. Μπορεί να μάθει πολλά κανείς συζητώντας με έναν τουρίστα ή ακόμα και να αναπτύξει σχέσεις μαζί τους. Το φλέγων ζήτημα όμως είναι γιατί όλοι λένε πως ο τουρισμός ολοένα και αυξάνεται, ενώ στην ουσία η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη; Τι συμβαίνει πίσω από την όμορφη βιτρίνα που έχουμε κατασκευάσει, το εσωτερικό της οποίας κλωνίζεται; Τι συμβαίνει στα περισσότερα ξενοδοχεία στη χώρα μας; Παρακάτω λοιπόν, παρατίθενται οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, όντας εργαζόμενη στην βιομηχανία που αποκαλούμε ″σωστό τουρισμό″.
Κάποτε, ο τουρίστας ερχόταν και επέφερε έσοδα όπου και αν πήγαινε, η αγορά κινούνταν και ήταν στο ζενίθ της και φυσικά τόσο οι υπάλληλοι των ξενοδοχείων, όσο και της τοπικής αγοράς ήταν ικανοποιημένοι με όρεξη να δουλέψουν, έχοντας φυσικά και κίνητρο οικονομικής φύσεως. Πλέον όλα αυτά έχουν αντιστραφεί, ο τουρισμός παρουσιάζει κάμψη και ο λόγος που φυσικά επικαλούνται μα ποιος άλλος; Η οικονομική κρίση, στο όνομα της οποίας έχουν σημειωθεί οι μεγαλύτερες εκμεταλλεύσεις εργαζομένων και όχι μόνο.
Πιο αναλυτικά, φοιτητές που σπουδάζουν τουριστικά και κάνουν την πρακτική τους σε ξενοδοχεία, γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης χωρίς σταθερό πόστο και με πολύ λίγα λεφτά, τα οποία δεν είναι απαραίτητο ότι θα είναι στην ώρα τους. Αυτό εξυπηρετεί τους ξενοδόχους, γιατί στη θέση ενός επαγγελματία που θα απαιτήσει παραπάνω αποδοχές, μπορεί να πάρει παραπάνω πρακτικάριους και να κάνει τη δουλειά του.
Στους επαγγελματίες δε, υπάρχουν άλλα προβλήματα. Επικαλούνται την κρίση για να κάνουν περικοπές, να αλλάζουν τις συμβάσεις, για να βάζουν λιγότερα ένσημα στον εργαζόμενο και γενικότερα το να συμφωνούν σε άλλα και στην πορεία να προκύπτουν διαφορετικές συνθήκες. Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας εργαζόμενος είναι αλλιώς δηλωμένος στη σύμβαση π.χ θέση PR αλλά στη σύμβαση θέση ναυαγοσώστη, ώστε να μπορεί ο εργοδότης να τον βάλει και σε αυτό το πόστο, με ευθύνη όμως του εργαζόμενου, την οποία δεν επέλεξε να επωμιστεί. Και ειδικά όταν είσαι και πρωτάρης και πιο μικρός την πατάς καλή ώρα! Και φυσικά οι υπάλληλοι έχοντας περιορισμένες ευκαιρίες για εποχιακή εργασία, λένε και ευχαριστώ, ανεχόμενοι τα παραπάνω (και άλλα πολλά).
Οι εργοδότες σε ορισμένες μονάδες (είτε μικρές, είτε μεγάλες) μπερδεύουν τις έννοιες σκλάβος και υπάλληλος, εθελοτυφλώντας στο γεγονός ότι ένας εργαζόμενος εκτός από υποχρεώσεις έχει και δικαιώματα ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΑ. Ο εργαζόμενος εξευτελίζεται, γιατί ένας εργοδότης θα πατήσει στην ανάγκη του, για να πλουτίζει ο ίδιος όλο και περισσότερο. Στην προσπάθεια τους να γλιτώσουν προσωπικό και συνεπώς να δώσουν παραπάνω μισθό, ″φορτώνουν″ τον υπάλληλο με επιπρόσθετες αρμοδιότητες, φτάνοντας σε σημείο εξουθένωσης. Σε μερικά ξενοδοχεία δε το ρεπό ανύπαρκτο και το βάρος διπλάσιο.
All inclusive: Η μαγική παροχή καταστροφής. Τα προσφέρει όλα το ξενοδοχείο, καθιστώντας τον τουρίστα πιόνι του. Και ο τουρίστας όταν σε έναν χώρο μπορεί να κάνει μπάνιο, να διασκεδάσει, να φάει και να πιει, πιστέψτε με δεν θα το αρνηθεί. Έτσι, ο ξενοδόχος ανθίζει και μία μικρή επιχείρηση μαραίνεται ή κλείνει οριστικά, ενώ θα μπορούσε να υπάρχει συνεργασία και στήριξη. Το χρήμα όμως κυβερνά και είναι ισχυρότερο και από τις ανθρώπινες αξίες.
Πολλοί ξενοδόχοι νομίζουν ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν τον τουρίστα. Μπορεί οι τουρίστες να έρχονται σε μία ξένη για αυτούς χώρα, αλλά ξέρουν, έχουν αντίληψη, βλέπουν, συγκρίνουν και καταλαβαίνουν πότε κάποιος πάει να τους χρησιμοποιήσει, βλέποντας τους σαν μηχανές χρημάτων. Έτσι, μπορεί να μην επισκεφθούν ξανά το ξενοδοχείο όπου διέμεναν ή την χώρα μας γενικότερα και όλο αυτό εξαιτίας δικών μας λάθος χειρισμών.
Συμπερασματικά, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και συμπυκνώνεται σε μία λέξη: Ξενοδόχος, εφόσον έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης σε όλη αυτή την κατάσταση. Μόνοι μας βουλιάζουμε το καράβι μας και μόνοι μας υποβαθμίζουμε την ποιότητα του τουρισμού. Ας κάνουμε λοιπόν κάτι εγκαίρως, γιατί ως τουριστική χώρα τους έχουμε ανάγκη για να υπάρχει κίνηση στην αγορά και ανοιχτές θέσεις εργασίας…
Η συνέχεια παρέα με την πένα της Σοφίας Κοβαίου, το blog της οποίας θα βρείτε στο ακόλουθο link:
https://mynewcasual.blogspot.com
Ακολουθήστε την και στο Instagram, για να παρακολουθείτε ό,τι νέο ανεβάζει:
https://www.instagram.com/sofia_kovaiou/?hl=el
( Προτεινόμενο τραγούδι για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα): https://www.youtube.com/watch?v=o2-ucs2bPZk