Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…
Πρόσφατα ακόμα τελείωσα το βιβλίο της Λένας Μαντά με τίτλο ″Ζωή σε πόλεμο″, (λίγο αργά θα μου πεις από τη στιγμή που οι περισσότεροι το έχουνήδη διαβάσει) και πάλι κατέληξα να έχω τις καλύτερες εντυπώσεις.
Καταρχάς, δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο, καθώς πρόκειται για τη ζωή της ίδιας της συγγραφέως από τα παιδικά της χρόνια. Οι σελίδες φεύγουν σαν νερό, ενώ έχουν άριστη ροή και συνεργασία μεταξύ τους, χωρίς να μπερδεύουν τον αναγνώστη.
Δύσκολα παιδικά χρόνια λόγω πολλών καταστάσεων, συνθηκών και παραγόντων. Δύσκολη και η πάλη της ίδιας να εκλογικεύσει και να απαντήσει σε πολλά ερωτήματα της. Τίποτα δεν ήταν εύκολο κυρίως στη σχέση της με τους γονείς της, κάτι το οποίο την απασχόλησε, σε όλο το εύρος του βιβλίου.
Δεν είμαι εδώ για να κρίνω, παρά μόνο για να πω τις εντυπώσεις και τα συναισθήματα που μου άφησε.Έκλαψα λοιπόν, θύμωσα, εναντιώθηκα, χάρηκα, ενώ παράλληλα κατάφερα να ξεφύγω από την παγίδα να κρίνω πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν θα κρύψω ότι ίσως και να ταυτίστηκα με μερικά γεγονότα, ακριβώς επειδή μου θύμισαν και εμένα, αλλά και τους γύρω μου.
Ένα βιβλίο αρκετά ιδιαίτερο που αξίζει να το διαβάσετε, να γίνετε ένα μαζί του και να νιώσετε αυτά που απελευθερώνει στο περιεχόμενο του. Ευχαριστούμε για άλλη μία φορά…