Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…

Κανένας δεν μιλάει και αν μιλήσει είναι σπάνιο. Ιδίως τις πρωινές ώρες. Περισσότερο θα δει κανείς σοβαρά βλέμματα γεμάτα σκέψεις και μυστήριο. Θα δει ανθρώπους εξ’ όψεως αντίθετους που όμως μπορεί και να τους ενώνει κάτι κοινό.

Όλοι μας χανόμαστε. Βλέπουμε τα τοπία να περνούν από μπροστά μας τόσο γρήγορα, που οι συνειρμοί έρχονται και φεύγουν. Άλλοι παίρνουν σοβαρές  αποφάσεις, άλλοι βγάζουν τα πλάνα της ημέρας, ενώ άλλοι απλά ρεμβάζουν , γιατί το θεωρούν ως μία κίνηση απόδρασης.

Και στο τέλος επικρατεί ηρεμία. Μόλις κατέβεις γιατί έχεις φτάσει στον προορισμό σου, όλη αυτή η μαγεία θα χαθεί. Ξαφνικά πρέπει να ανασυγκροτήσεις τον εαυτό σου και να τον προετοιμάσεις για τη μάχη που θα ακολουθήσει. Και αυτή είναι τα επόμενα σχέδια που έχεις βάλει πλώρη να υλοποιήσεις με όποιο κόστος.

 Φαντάσου το λεωφορείο σαν το μυαλό σου, ό,τι διασχίζεις σαν την ποικιλομορφία των σκέψεων σου και κάθε δρομολόγιο ή στάση ως τις αποφάσεις που παίρνεις. Θα είσαι σε τάξη ή αταξία. Προσοχή όμως μην χάσεις το λεωφορείο. Ίσως να ήταν ένα βήμα πριν την αλλαγή ολόκληρης της ζωής σου, που αν δεν τολμήσεις ίσως και να μην μάθεις ποτέ τη γεύση που μπορεί να σου αφήσει, η όποια κατάληξη της.

(Προτεινόμενο τραγούδι): https://www.youtube.com/watch?v=S_w9RTYlsT4