Στιγμές που αναπολούμε αυτή τη παιδική αθωότητα… Στιγμές που το να μεγαλώνουμε αποτελεί θλίψη παράλληλα με τις χαρές της ζωής και στιγμές που το άφθονο γέλιο ξεθωριάζει σε κάποια πρόσωπα, όταν συνειδητοποιούν είτε από την καλή είτε από την ανάποδη εκδοχή του τι εστί ζω, υπάρχω και φτάνω ως το τέλος…
Μαμά μεγαλώνω και βλέπω πως ο κόσμος γύρω μου είναι δυστυχισμένος και απογοητεύεται εύκολα. Μεγαλώνω και βλέπω έναν διαρκή αγώνα χωρίς ικανοποίηση, γιατί οι περισσότεροι ‘’μεγάλοι’’ δεν εκτιμούν αυτά που έχουν και φαίνεται ότι το χρήμα είναι πάνω από όλα σα να τους κυβερνάει και να εξουσιάζει τη ζωή και τα θέλω τους. Μεγαλώνω και βλέπω ανθρώπους που δεν εκτιμούν τα όσα έκανες και κάνεις για αυτούς και σε πετάνε σαν σκουπίδι στην πρώτη δυσκολία, επειδή απλά δεν τους βολεύεις ή είσαι περιττός. Βλέπω πως πέφτουν οι μάσκες και ο καθένας δείχνει τον πραγματικό του εαυτό που κρυβόταν πίσω από την βιτρίνα, το θεαθήναι. Όλα για να φανούν, όλα για τη μάζα.
Μεγαλώνω και βλέπω τη διαφθορά και τις επιφανειακές σχέσεις, που δεν έχουν καμία σχέση με τα παραμυθάκια που μου διάβαζες, που παρά τους κακούς ανθρώπους το καλό και η αλήθεια ήταν πάντα νικητές και που οι σχέσεις ήταν ονειρικές. Δυστυχώς στην πλειοψηφία, είτε άντρες είτε γυναίκες εκμεταλλεύονται ο ένας τον άλλον, απλά για να περάσουν καλά δίχως συναίσθημα, δίχως πάθος. Αντίθετα όλα ξεθωριάζουν σε μία στιγμή, σε μία μεταχείριση λες και ο άλλος είναι αντικείμενο. Καταλήγεις να δίνεις να δίνεις να δίνεις και στην τελική τί είναι αυτό που μένει; Τί είναι αυτό που παίρνεις; Τι είναι αυτό που σε ολοκληρώνει; Και θα απαντήσω ότι τις περισσότερες φορές ακούς και τα παραπάνω σου, αντί να ακούσεις μία συγγνώμη ή ένα ευχαριστώ. Εγωισμός και προσωπική ευκολία. Αυτά χαρακτηρίζουν τις περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις.
Μαμά γιατί να είναι έτσι οι άνθρωποι; Γιατί δεν κάνουν πάντα αυτό που θέλουν; Γιατί φυλακίζονται και αφήνουν τον χρόνο να τους προσπερνάει ανεκμετάλλευτος, αφήνοντας πάνω τους σημάδια ταλαιπωρίας και απωθημένων, που θα κουβαλούν μαζί τους για πάντα; Γιατί παιδί μου πολύ απλά οι άνθρωποι νοιάζονται για το τι θα πουν οι άλλοι και δεν αφήνουν τον εαυτό τους να εκφράζεται και να πράττει με γνώμονα την ευτυχία και την αγάπη. Παραμένουν έρμαιο συμφερόντων και πρακτικών λύσεων και εκλείπει το συναίσθημα, αυτό που ορίζει μαζί με τη λογική βέβαια τη ζωή μας, αυτό που μας διαφοροποιεί και μας κάνει ξεχωριστούς. Χωρίς αυτό θα ήμασταν κενοί….
Έτσι λοιπόν μαμά μου μεγάλωσα και κατάλαβα, έχοντας ζήσει δύσκολες καταστάσεις και έχοντας φτάσει στο μηδέν, πως η ζωή δεν δίνεται τυχαία στους ανθρώπους και πως είναι στο χέρι μας, να την αξιοποιήσουμε έτσι όπως εμείς θέλουμε. Κατάλαβα πως πρέπει να βγάζουμε ανθρώπους από κοντά μας που θέλουν να μας καταστρέψουν και πως πραγματική ελευθερία είναι να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και να εκτιμάς ακόμα και τα ελάχιστα αγαθά που έχεις ή αποκτάς. Τι κρίμα όμως που τα κατάλαβα αργά όλα αυτά μαμά…..
(Προτεινόμενο τραγούδι):