Καμιά φορά αναρωτιόμαστε τι πήγε λάθος ή τι κάναμε λάθος και καταλήξαμε σε ένα άδειο σπίτι ή χωρίς παρέα. Μόνοι βυθισμένοι σε σκέψεις, την ίδια στιγμή που ανακάμπτει ο άνθρωπος τον οποίο στο μεσοδιάστημα πληγώσαμε. Την ίδια στιγμή που ο τροχός γύρισε και ήρθε η ώρα να πληρώσουμε για τις πράξεις μας….
Πληγώνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε; Μα φυσικά και ο λόγος γιατί πολύ απλά υπάρχουν στιγμές, που βάζουμε το προσωπικό όφελος πάνω από το συλλογικό, το οποίο είναι κακό τόσο σαν σκέψη όσο και σαν πράξη, από την στιγμή που θα το κάνουμε με κακία και δόλο και όχι με αγάπη. Από την στιγμή που θα θελήσουμε να πατήσουμε έναν σημαντικό άνθρωπο στη ζωή και την καθημερινότητά μας, απλά για να ανέλθουμε, να φανούμε. Που η προσωπική μας βόλεψη και επιτυχία είναι πάνω από κάθε στιγμή κάθε βοήθεια και κάθε χαμόγελο που μας χάρισε αυτός ο άνθρωπος.
Δυστυχώς οι άνθρωποι ξεχνάνε… Όταν φτάσουν στο σημείο που θέλουν δεν θυμούνται ποιος ήταν πάντα εκεί και ποιος βοήθησε για να γίνει πραγματικότητα όλο αυτό που ονειρεύονταν. Και όμως εμείς παρ’ όλα αυτά, παραμείναμε εκεί σαν σκιά που μας επισκιάζει η ίδια αυτή φιγούρα, σαν αφανείς ήρωες για το μεγαλείο του άλλου.
Επομένως, προδοσία και απελπισία. Έτσι νιώθει το θύμα της υπόθεσης. Ένα αίσθημα κενού, καθώς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει γιατί να συμβεί. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι πληγώθηκε από έναν άνθρωπο που αγαπούσε πολύ και που ήταν πάντα δίπλα του. Και η ειρωνεία είναι ότι μπορεί να του ρίξει και ευθύνες. Τότε το άτομο αυτό είτε θα σπάσει τη σιωπή του είτε θα αποχωρήσει σιωπηλά….
Κλείνοντας, λένε ότι μετά από μία δύσκολη κατάσταση και ένα ‘’μαύρο’’ κεφάλαιο έρχεται κάτι καινούργιο. Κάνοντας αναθεωρήσεις, διώχνουμε μακριά τους ανθρώπους που θέλουν την καταστροφή μας και κάνουμε ένα βήμα παρακάτω. Ας αφήσουμε τους υπόλοιπους να πληρώσουν για τις πράξεις τους και να πάρουν αυτό που τους αξίζει. Η ζωή είναι μικρή για μέτριους και ψεύτικους ανθρώπους. Να το θυμάστε αυτό!!!
Προτεινόμενο τραγούδι: