Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…
Μία κατάσταση που έχει πάρει διαστάσεις παγκοσμίου επιπέδου, με άμεση συνέπεια την αλλοτρίωση των ανθρωπίνων σχέσεων και όχι μόνο. Κάθε μέρα βλέπουμε ανθρώπους μόνους, αρκετοί χωρίς στέγη ή ακόμα και στην χειρότερη των περιπτώσεων χωρίς φαγητό. Βλέπουμε οικογένειες να χαλάνε και ανθρώπους που κάποτε πάλευαν για τις σχέσεις και τα συναισθήματά τους, ξαφνικά δεν έχουν την στοιχειώδη υπομονή και αφήνουν τα πάντα στην τύχη τους…
Πιο αναλυτικά, ο λόγος που ήθελα να εστιάσω στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι γιατί είναι το βασικότερο συστατικό της ύπαρξής μας, για τον λόγο ότι περιλαμβάνει την επικοινωνία, την ψυχοθεραπεία και την αποφόρτιση των ανθρώπων. Και αν θέλετε να το εκφράσω και πιο απλά, είναι η αίσθηση ασφάλειας ότι έχουμε κάποιον στα δύσκολα να του κρατήσουμε το χέρι, να τον πάρουμε αγκαλιά και να πούμε αυτό που μας απασχολεί. Ο άνθρωπος είναι εξ΄ορισμού κοινωνικό ον και η δυνατότητα του για αλληλεπίδραση και διευρυμένη σκέψη, είναι αυτό που τον ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζωντανά είδη.
Τι συνέπειες όμως μπορεί να έχει η οικονομική κρίση στις σχέσεις αυτές; Είναι ικανή να δημιουργήσει ακόμα και ένα ανεπανόρθωτο ρήγμα; Ναι θα απαντήσω, γιατί εξαιτίας αυτής της κατάστασης πολλοί νέοι φεύγουν για το εξωτερικό και εγκαταλείπουν το οικογενειακό τους περιβάλλον, φίλους, γνωστούς και κάθε τι γνώριμο, με σκοπό να βρουν ένα καλύτερο μέλλον με καλύτερες συνθήκες, ακόμα και με τίμημα να μη γυρίσουν ποτέ πίσω. Πολλοί δεν το αντέχουν κι πέφτουν σε κατάθλιψη, γιατί δεν καταφέρνουν να προσαρμοστούν και απλά πιέζονται, επειδή έχουν συμβιβαστεί με την καθημερινότητα που μόνο κέρδος τους αποφέρει. Άλλοι πάλι καταφέρνουν να προσαρμοστούν και να δημιουργήσουν τη δική τους κατάσταση, έχοντας όμως στο βάθος την επιθυμία να γυρίσουν πίσω. Όποιον και αν ρωτήσεις γιατί το κάνει αυτό, θα σου πει ότι απλά έπρεπε, δεδομένων των οικονομικών συνθηκών. Λίγοι είναι αυτοί που θέλουν να ζήσουν ‘’έξω’’.
Άλλος τομέας είναι η ξαφνική κακία και εγωκεντρικότητα των ανθρώπων. Πλέον οι περισσότεροι ζουν με τη δικαιολογία του ότι έχουν περισσότερα προβλήματα να ασχοληθούν και δεν έχουν το κουράγιο και τη δύναμη να ακούσουν το συνάνθρωπο τους ή ακόμα και να βοηθήσουν. Σχεδόν όλοι κλείνονται στο καβούκι τους, δεν έχουν διάθεση, δεν χαίρονται εύκολα και για όσους έχουν οικογένεια, αυτό έχει αντίκτυπο και στα παιδιά τους, επειδή πολύ απλά δεν έχουν κουράγιο, ζωντάνια και δημιουργικότητα. Έτσι, οι σχέσεις φθίνουν, μέχρι να φτάσουν σε μία ρηχή και τυπική σχέση. Πλέον, η δουλειά είναι καταναγκαστικό έργο και η καθημερινότητα καταντάει μία ξεπεσμένη ρουτίνα.
Οι σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν έχουν καμία σχέση με το ειδύλλιο που λίγοι ή πολλοί μπορεί να φαντάζονται. Πλέον τα θεμέλια δεν είναι τόσο ισχυρά, όσο παλιά και κανένας από τους δύο δεν έχει το κουράγιο να μιλήσει, να επιλύσει δύσκολες καταστάσεις ή να αποχωρήσει σε περίπτωση που βλέπει ότι παρά τις προσπάθειες τα πράγματα δεν πάνε καλά. Οι διαφωνίες είναι συνήθως οικονομικής φύσεως, χωρίς να υπάρχει στήριξη. Αντίθετα λοιπόν με όλα αυτά, βλέπουμε σχέσεις περισσότερο επιφανειακές, εφήμερες, χωρίς ουσιαστική και αμοιβαία αγάπη, που στην παραμικρή δυσκολία αποχωρούν και καταλήγουν αλλού. Σχέσεις συμφέροντος με γνώμονα την οικονομική ενίσχυση και καλοπέραση. Οι περισσότεροι θέλουν μόνο το ροζ συννεφάκι και στην πρώτη μπόρα βάζουν μπρος για άλλους προορισμούς…
Κλείνοντας, θα έλεγα ότι λυπάμαι και θλίβομαι από την όλη κατάσταση, κυρίως γιατί όσο κακό και να ακουστεί δεν θεωρώ ότι μία τέτοια κατάσταση πρέπει να μεταβάλει τόσο πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις. Θυμηθείτε πόσες δύσκολες στιγμές πέρασαν, περνούν και θα περνούν οι άνθρωποι. Το παν είναι όμως να είμαστε ενωμένοι και ευγνώμων που μπορούμε κάθε μέρα να προσπαθούμε για το καλύτερο, με το δικό μας ξεχωριστό τρόπο. Να θυμάστε ότι ο μόνος πραγματικός εχθρός είναι τα λόγια που πληγώνουν κι η στάση που απωθεί. Η αγάπη συμβολίζει την ένωση και την ανιδιοτέλεια και όχι το μίσος και την κακία. Ευκαιρίες υπάρχουν. Αξιοποιείστε τες χωρίς να χάνετε ουσιαστικά κομμάτια από τη ζωή σας…
(Προτεινόμενο τραγούδι):