Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…
Το κεφάλαιο των σπουδών σιγά σιγά κλείνει και ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου εμπειρία, τα δικά μου συναισθήματα, κάνοντας παράλληλα και έναν απολογισμό.
Σχολείο. Πανελλήνιες. Άνηκα στο απειροελάχιστο ποσοστό που δεν πήγαινε φροντιστήριο και <<τόλμησα>> να πω ότι θα τα καταφέρω μόνη μου και θα δώσω πανελλήνιες χωρίς καμία βοήθεια. Ήξερα τι ήθελα, είχα επιλογές που τις ήθελα όλες εξίσου το ίδιο και το κυνήγησα. Στερήθηκα πολλά, διάβασα πολύ και με μείωσαν πολύ. Κανένας δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρω. Μόνο οι γονείς μου και οι καθηγητές μου. Πολλοί με κορόιδευαν ότι δεν θα κάνω τίποτα στη ζωή μου, ότι θα αποτύχω και θα μείνω στη Ρόδο. Και μέσα σε όλα αυτά χώρισα και από την πρώτη μου σχέση. Η αιτία παραμένει ακόμα κρυμμένη. Εκεί ένιωσα ότι χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου και ήταν και το πρώτο χαστούκι. Διάβαζα και έκλαιγα. Στην προετοιμασία όμως μέχρι να δώσω σκλήρυνα. Έγινα μία άλλη Κατερίνα. Πιο εγωίστρια, πιο κτητική. Εκεί είπα ότι δεν θα αφήσω κανέναν και τίποτα να μπει εμπόδιο στα όνειρα και στους στόχους μου. Θόλωσα, έβαλα παρωπίδες, πέρασα ένα δύσκολο καλοκαίρι γιατί δούλευα, ταυτόχρονα ήταν όμως τόσο έντονο, που με έκανε να θέλω να φύγω, να αλλάξω παραστάσεις και γενικότερα να ξεκαθαριστεί λιγάκι το τοπίο γύρω μου. Και μαντέψτε. Πέρασα. Κομοτηνή. Κοινωνική εργασία.
Συναισθήματα πολλά και ανάμεικτα. Ενδεικτικά: Δικαίωση, χαρά, ικανοποίηση. Θα έφευγα μόνη μου μακριά από όλους και από όλα. Ήθελα να σπουδάσω και ταυτόχρονα να βρω τον εαυτό μου. Έχασα πολλούς <<φίλους>> στο δρόμο μου, κατάλαβα όμως ποιοι πραγματικά με στηρίζουν, είναι δίπλα μου και χαίρονται για εμένα (μιλάω για το <<χαρέμι>> μου ξέρουν εκείνοι χιχιχιχι). Στο 1ο έτος γνωρίζω τον έρωτα μου και νυν αρραβωνιαστικό μου. Τον άνθρωπο που από την πρώτη στιγμή μου άνοιξε τα χαρτιά του, έδιωξε τις σκιές του παρελθόντος και με έκανε να δω πως είναι η πραγματική έννοια του έρωτα και της ανιδιοτελούς αγάπης. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για το άλλο μου μισό. Ένα είναι σίγουρο. Ότι νιώθω τόσο τυχερή που έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που με αποδέχεται τόσο για τα ελαττώματα μου, όσο και για τις εξωτερικές μου ατέλειες, δείχνοντας μου πως δεν ντρέπεται για εμένα και πως με θέλει έτσι ακριβώς όπως είμαι. Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Δυναμώνει όμως με την πάροδο του χρόνου, με τα συναισθήματα να γίνονται όλο και πιο στέρεα και ουσιαστικά. Κατάφερα να συμφιλιωθώ εν μέρει με το παρελθόν μου, γιατί μου έμαθε να έχω άμυνες και να μην ανοίγομαι εύκολα, χωρίς να είναι απαραίτητα και καλό όλο αυτό. Ο καθένας μας πορεύεται και βρίσκει θετικά στοιχεία μέσα από τις επιλογές του.
Περνάει ο καιρός προσαρμόζομαι, βρήκα πολλές <<φίλες>>, βρήκα όμως και ανθρώπους που εκτιμώ, σέβομαι και θα θυμάμαι πάντα, γιατί πέρασα καλά μαζί τους, κούμπωσα, υπήρξε ουσιαστική σχέση και τους γνώρισα τόσο ξαφνικά, αλλά με τόσο όμορφο και γλυκό τρόπο.
Περνάμε και στο δύσκολο κομμάτι. Κομοτηνή: Μία πόλη τόσο άσχημη (χωρίς παρεξήγηση) που δεν κατάφερε ούτε να με αγκαλιάσει, αλλά ούτε και να την αγκαλιάσω. Αλλά ακόμα και μέσα από αυτή την αμοιβαία σχέση, θα μου λείψουν μερικά πράγματα όπως το παζάρι, η φθηνή αγορά, μερικά εστιατόρια και ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα περπατώντας. Ένα πράγμα όμως θα μου λείψει περισσότερο από όλα. Το σπίτι μου. Ο χώρος που έμεινα πρώτη φορά μόνη μου. Το παλάτι μου, γιατί έκανα τα πάντα όπως και όποτε τα ήθελα εγώ. Οι πρώτες ευθύνες, η πρώτη επαφή με τη βουβή μοναξιά. Η πρώτη φορά που ένιωσα βασίλισσα, γιατί δεν ακολουθούσα το πρόγραμμα όλης της οικογένειας, αλλά το δικό μου. Από αυτή την άποψη η επιστροφή θα μοιάζει δύσκολη, γιατί απαιτεί πάλι προσαρμογή…
Δύσκολη σχολή, απαιτητική και αρκετά δυσλειτουργική. Υπήρξαν αρκετές φορές που έφτασα στα όρια μου ένιωσα άχρηστη, αλλά έμαθα πολλά πράγματα όσον αφορά το θεωρητικό κομμάτι, γιατί στην πράξη ας μην γελιόμαστε τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Απλά μαθαίνεις πως λειτουργούν τα πλαίσια στην Ελλάδα και μαθαίνεις να επιβιώνεις. Είναι σαν να κολυμπάς σε ωκεανό. Διάβασμα, εργασίες, μαθήματα κριτήρια για να μπούμε στην κατεύθυνση της κοινωνικής εργασίας, εξεταστική, πρακτική και άγχος πολύ άγχος…
Στην πορεία κατάλαβα επίσης πόσο πολύ μου έλειπε το νησί μου, η Ρόδος μου. Την εκτίμησα όταν την έχασα, όταν δεν είχα συντροφιά μου τα άγρια κύματα της θάλασσας, τον ήχο της και τα φώτα που αντανακλά τα βράδια. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσα μαγικά τοπία έχει, μέχρι που την είδα από μακριά. Από άλλο μέρος και με άλλο μάτι. Αυτό της νοσταλγίας. Άρχισαν να μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι, το ότι δεν είχα τις φυσικές παρουσίες που θα ήθελα κοντά μου. Τα γνώριμα σημεία και οι φίλοι μου. Μου έλειπε η ασφάλεια, η ζεστασιά, η θαλπωρή. Μου έλειπαν μυρωδιές, γεύσεις, πρόσωπα από εκείνα που όσα και να γνωρίσεις ξέρεις ότι παρόμοια δεν θα βρεις ποτέ και πουθενά. Εκεί κατάλαβα ότι άρχισα να θέλω να γυρίσω πίσω και ότι οι μέρες στην Κομοτηνή απλά με έκαναν να χάνω όλο και περισσότερο την υπομονή μου.
Αυτή τη στιγμή που σας γράφω είμαι στην τελευταία μέρα της πρακτικής μου άσκησης. Το επόμενο βήμα είναι το πακετάρισμα, κάποια γραφειοκρατικά και φύγαμε… Στο σημείο αυτό δεν ξέρω πως νιώθω, γιατί δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω. Ίσως επειδή περίμενα τόσο πολύ αυτή τη στιγμή που τώρα που έφτασε δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Το σίγουρο όμως είναι ένα. Ότι μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια άλλαξα, ωρίμασα. Κατάλαβα τι θέλω και πως το θέλω. Έμαθα να διεκδικώ ακόμα περισσότερο. Ταυτόχρονα έγινα και πιο ευαίσθητη και ας μη μου φαίνεται τις περισσότερες φορές. Έμαθα να ελίσσομαι σε δύσκολες καταστάσεις, γιατί πέρασα δύσκολα, αλλά θέλησα να μην τα αναφέρω όλα, γιατί είναι λίγο πιο προσωπικά. Είμαι όμως τόσο ευγνώμων και τόσο ευτυχισμένη που οι γονείς μου μου έδωσαν την ευκαιρία και τα εφόδια να σπουδάσω, γιατί πραγματικά μόνο όσοι σπουδάζουν καταλαβαίνουν την σπουδαία αυτή αλλαγή και πόσο πολύ ανοίγουν οι ορίζοντες και εξελίσσεται κανείς σαν άνθρωπος.
Να κυνηγάτε τα όνειρα και τους στόχους σας ό,τι και να σας λένε όσο δύσκολο και αν είναι αυτό που έχετε στο μυαλό σας. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Η ικανοποίηση όμως που παίρνετε στο τέλος είναι μοναδική, γιατί τα καταφέρατε με τον δικό σας κόπο και τη δική σας ψυχική δύναμη. Η φοιτητική ζωή για εμένα είναι μία περίοδος που θα θυμάμαι για πάντα, αλλά αν μου δινόταν η ευκαιρία δεν θα γυρνούσα πίσω σε αυτήν.
Είμαι εδώ μπροστά σας πιο δυνατή και πιο έτοιμη από ποτέ να αντιμετωπίσω διαφορετικές καταστάσεις και να θέσω καινούργιους στόχους. Γιατί αυτό είναι ζωή. Να μην επαναπαύεσαι, αλλά να εφοδιάσεις τον εαυτό σου για τα καινούργια, τα άγνωστα. Έχει και αυτό τη μαγεία του αν το καλοσκεφτούμε.
Η αυλαία λοιπόν έκλεισε…
(Προτεινόμενο τραγούδι): https://www.youtube.com/watch?v=I-CpxR3RvsY