Ένα από τα συναισθήματα που έχει τη δυνατότητα να μας καθηλώνει και να μας απομακρύνει από κάθε τι που θέλουμε ή επιθυμούμε διακαώς. Μπορεί να μας κάνει να μετανιώνουμε για όλη μας τη ζωή και να σκεφτόμαστε αυτά τα αν και μη, που μας φθείρουν χρόνο με το χρόνο. Εγώ όμως σήμερα δεν θα μιλήσω για τις γενικές φοβίες όπως για τα έντομα ή τα ύψη, αλλά για τις φοβίες στον έρωτα που τις βιώνουν άτομα που έχουν πληγωθεί και που οι συνέπειες χτυπούν το νέο τους ξεκίνημα, τη νέα τους ζωή…..

Άνθρωποι χτυπιούνται κατακέφαλα από τα βέλη του έρωτα. Νιώθουν ευτυχισμένοι και πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, μέχρι που ένα κέρατο ή μία προδοσία πάσης φύσεως ή μία πλευρά του ανθρώπου μας πολύ σκοτεινή και βίαιη, που δεν μας εκδήλωσε και άλλα πολλά φυσικά, μας προσγειώνουν απότομα από την πραγματικότητα που εμείς οι ίδιοι πλάσαμε και τώρα μένουμε μόνοι έρμαιο της τύχης μας και παραδομένοι στα μυστικά που μας επιφυλάσσει η μοίρα. Μπορεί κάποιος που είναι απέξω από την όλη ιστορία να βλέπει και να λέει μα καλά δεν χαίρεται που έγιναν έτσι τα πράγματα και έφυγε πριν να είναι αργά και πριν πληγωθεί περισσότερο; Ναι δεν αντιλέγω σε αυτό το σκεπτικό και συμφωνώ απόλυτα, αλλά το μέσα μας όμως δεν το βλέπει κανείς. Τα γυαλί που σπάει μέσα μας κομμάτι κομμάτι και χώνεται όλο και πιο βαθιά στην καρδιά μας, γεμίζοντας την με πληγές, που δύσκολα κλείνουν και δύσκολα αποτελούν ένα μακρινό ματωμένο παρελθόν. Η ελπίδα χάνεται και το αίσθημα της μοναξιάς αρχίζει και αποτελεί καθημερινή συνήθεια.

Εκεί λοιπόν που το άτομο αυτό πιάνει πάτο, έρχεται αυτός ο αινιγματικός άνθρωπος, που μας κάνει να νιώθουμε και να ελπίζουμε ξανά στην αγάπη και τον έρωτα. Και ο ουρανός δείχνει επιτέλους να είναι πιο φωτεινός. Γιατί όμως παρόλο που αυτός ο άνθρωπος μας φέρνει όλο και πιο κοντά στην ευτυχία, μας προσέχει, μας φροντίζει και δείχνει ενδιαφέρον να μας μάθει, να μας ζήσει, εμείς τον απωθούμε και είμαστε απότομοι και αρνητικοί μαζί του; Πολύ απλά γιατί φοβόμαστε πως αυτός ο ένας, θα αποδειχθεί πως είναι πάλι σαν όλους τους άλλους, σαν τη μάζα που θέλει μόνο να περνάει καλά και να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν αντικείμενα, που όταν πλησιάσει το πρώτο γκρίζο συννεφάκι την κάνουν, επειδή θέλουν να είναι ξέγνοιαστοι και επειδή δεν μπορούν τα πολλά πολλά γενικότερα. Και που νομίζουν πως η ζωή είναι μόνο πως θα φανείς έχοντας δίπλα σου τον τέλιο/-α που θα χαζεύουν όλοι, ενώ στην πραγματικότητα επικρατεί ένα χάσμα τόσο μεγάλο που πιο το νόημα να γίνεται όλο αυτό. Ως επακόλουθο, είμαστε απότομοι, αμφιβάλουμε συνέχεια, γιατί δεν πιστεύουμε αυτό που μας συμβαίνει και γειώνουμε κάθε προσπάθεια του να μας αποδείξει ότι διαφέρει από αυτό που εμείς έχουμε στο μυαλό μας. Εδώ υπάρχουν δύο περιπτώσεις: είτε δεν αντέχει άλλο και μας αφήνει πάλι στη μοναξιά μας, με έναν φαύλο κύκλο να μας καραδοκεί, είτε προσπαθεί και επιμένει μέχρι που και εμείς σιγά σιγά δείχνουμε ότι δεν είμαστε πια ένα βρεγμένο και έρημο κουτάβι πεταμένο στην άκρη του δρόμου, αλλά ένας άνθρωπος που έχει δικαίωμα στην αγάπη και τον έρωτα όσα ανάποδα και αν έχουν συμβεί και όσα και αν έχει περάσει (σωματικά και ψυχολογικά)…..

Κλείνοντας, ο φόβος ότι θα χάσεις τον άνθρωπο σου επειδή απλά δεν τον θεωρείς δεδομένο δεν είναι πάντα κακό, γιατί αυτό σε κάνει να προσπαθείς κάθε μέρα να τον κερδίσεις και να του αποδείξεις ότι τίποτα από αυτά που νιώθεις δεν έχει ξεθωριάσει με το πέρασμα του χρόνου. Αλλά μην αφήσεις αυτό το συναίσθημα να σε καταβάλει και να καταλήγεις να ανακυκλώνεις τα περασμένα και να τον κουράζεις, γιατί έτσι θα καταλήξεις για πάντα μόνος/-η. Συμφιλιώσου με το παρελθόν και άσε το παρόν να γίνει μέλλον και να αφήσει το δικό του στίγμα στο βιβλίο της ζωής σου. ‘’Φοβάμαι ναι, αλλά ταυτόχρονα συνεχίζω να υπάρχω!!!’’….

(Προτεινόμενο τραγούδι) :