Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…
Γράφω μα δεν ξέρω γιατί. Οι σκέψεις μου μπερδεμένες και το μυαλό μου θολωμένο. Θέλω να το αδειάσω μα δεν μπορώ. Το κατακλύζουν φόβοι και ανησυχίες που θέλω να <<πετάξω>> αλλά έχουν φωλιάσει για τα καλά σε μία γωνιά. Γιατί άραγε σκέφτομαι τόσα πολλά και τόσο πολύ; Άραγε έτσι είναι καταδικασμένος ο άνθρωπος; Να ζει μία ζωή μέσα στις τόσες ανούσιες σκέψεις και τη συνεχή αμφιβολία για τα πάντα; Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω…
Έλα όμως που γίνεται. Δεν το θέλω μα αυτό έρχεται σε εμένα ελεεινά και αβίαστα. Σαν να το προσκαλώ υποσυνείδητα και να αποδέχομαι τη μοίρα μου. Και όλα αυτά το βράδυ. Που όλα σβήνουν μα το μυαλό οργιάζει από την τόση ηρεμία. Σαν να θέλει να προβάλει αντίσταση, να επαναστατήσει. Και το θύμα προφανές: Ο άνθρωπος: Η <<στέγη>> του μυαλού μας. Η αφετηρία των πάντων. Εκεί ξεκινάει η δράση. Ξεκινάει να παίζει παιχνίδια μαζί μας, χτυπάει στο συναίσθημα για να μας πλημμυρίσει και να πνιγούμε. Και εκεί που ψάχνουμε απεγνωσμένα να βγούμε στην επιφάνεια για να σωθούμε, μαθαίνουμε τελικά να κολυμπάμε, γιατί μέσα στο σκοτάδι βρίσκουμε το φως, καταλαβαίνουμε τη μοναδικότητα μας και ανοίγουμε τους ορίζοντες μας.
Γιατί αυτό είναι το μυαλό μας. Μας πεθαίνει και μας ανασταίνει. Το κυβερνάμε και μας κυβερνάει. Του δίνουμε τροφή, ζωή και κίνητρα. Όσο υπάρχουμε, υπάρχει. Ας μην προσπαθήσουμε να το κερδίσουμε γιατί θα χάνουμε ξανά και ξανά. Ας αποδεχτούμε τους όρους, ας συμφιλιωθούμε με το χάος μας και ας το κάνουμε δύναμη μας. Αυτό είναι ο άνθρωπος. Το μυαλό του. Περίεργο, πολύπλοκο, γεμάτο φαντασιώσεις και όνειρα, αλλά συγχρόνως τόσο μαγικό και απολαυστικό…
(Προτεινόμενο τραγούδι):