Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…
Οι λέξεις πέφτουν στο μυαλό μου σαν βροχή που δεν θέλει να καταλαγιάσει, να κοπάσει. Τόσα πολλά να πω, τόσα πολλά να εκφράσω, να εκτονωθώ, να σπάσω.
Και όμως όχι, μένω εκεί τάχα μου δυνατή να το παλεύω. Να πιστεύω ότι αλλάζει κανείς όταν του συμβαίνουν θετικά πράγματα και παίρνει τα πάνω του. Να πιστεύω ότι για όλα υπάρχει ουράνιο τόξο.
Όμως όχι μάταια. Μόνο σκοτάδι. Μόνο ένα μεγάλο γκρι σύννεφο με σκεπάζει. Και εγώ του παραδίνομαι, γιατί αν εκφραστώ, οι λέξεις σαν μαχαίρια θα με οπλίσουν και θα σκοτώσω τον αποδέκτη. Θα τον πληγώσω με αλήθειες που πονάνε, με συναισθήματα που κρατούσα κρυμμένα για να μην στεναχωριέται κανείς.
Μαντέψτε όμως. Ήρθε η ώρα εκείνη που η μάχη ξεκινά, που ο πόλεμος θα έχει συνέπειες, παράπλευρες απώλειες και ανεπανόρθωτες καταστροφές. Την ώρα που οι μάσκες θα πέσουν, η ειλικρίνεια θα φωτίσει την ατμόσφαιρα, τον χώρο.
Και σαν διάττοντας αστέρας που εκπλήρωσε τη λάμψη και το σκοπό του, θα φύγω μακριά. Μία νέα αρχή, μία νέα ευκαιρία.
Κράτα γερά καρδιά μου και μυαλό μου μείνε στα λογικά σου. Η αυλαία έκλεισε και το ταξίδι ξεκινάει…
(Προτεινόμενο τραγούδι):