Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…

Δεν είναι όλα εύκολα και ούτε ρόδινα. Η ζωή μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, τις οποίες καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με τον κατάλληλο τρόπο. Εμείς οι άνθρωποι όμως κάνουμε το λάθος να αισθανόμαστε ασφάλεια σε καταστάσεις που δεν είναι ευνοϊκές για εμάς απλά γιατί φοβόμαστε το άγνωστο. Είναι καλό όμως αυτό; Τι συνέπειες επιφέρει;

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι τοξικοί άνθρωποι που δεν διώχνουμε από τη ζωή μας, είτε φίλοι, είτε γνωστοί, απλά γιατί φοβόμαστε τη μοναξιά ή την απόρριψη. Οι κακοποιητικές σχέσεις όπου συνήθως η γυναίκα δεν φεύγει, γιατί φοβάται ότι δεν θα τα βγάλει πέρα μόνη της, αλλά και επειδή κατά βάθος τον αγαπάει και θέλει την αλλαγή που δεν βλέπει. Απιστία και αρνητικές συμπεριφορές γενικότερα σε μία σχέση, τις οποίες συγχωρούμε, επειδή θέλουμε να δίνουμε ευκαιρίες σε κάποιον που εν τέλει τις εκμεταλλεύεται και άρα δεν τις αξίζει. Παρέες που μας ωθούν σε πράξεις που μπορεί να αποβούν μοιραίες ακόμα και για την ίδια μας τη ζωή και δεν φεύγουμε γιατί νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου που μας αποδέχονται για κάτι όμως που ΔΕΝ είμαστε. Αυτά και άλλα πολλά είναι παραδείγματα ζωής που συμβαίνουν σε μεγάλο ποσοστό και που οι άνθρωποι τα υπομένουν, απλά και μόνο για να έχουν κάποιον δίπλα τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι φεύγουν στιγμές που θα μπορούσαν να τους χαρίσουν πολλά περισσότερα από δυστυχία και πίκρα και δεν καταλαβαίνουν ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα τους εκτιμήσουν και θα τους αποδεχτούν για αυτό που είναι και να τους φέρονται έτσι όπως τους αξίζει.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το παν για να νιώθουμε ολοκληρωμένοι σαν άνθρωποι γιατί μας βοηθάει ψυχικά. Αλληλεπιδρούμε, μαθαίνουμε, μοιραζόμαστε και βλέπουμε ακόμα και το πώς επιδρούν τα αρνητικά μας στοιχεία στους γύρω μας. Όταν όμως αυτά από κάποιο σημείο και μετά σταματήσουν να υπάρχουν και αντικατασταθούν από πίεση ή να είμαστε κάτι το οποίο δεν μας πρεσβεύει και να χάνουμε σταδιακά τα βασικά μας δικαιώματα, επειδή κατά βάθος μας βολεύει να έχουμε ανθρώπους γύρω μας, τότε το μόνο που καταφέρνουμε είναι να πληγωνόμαστε και να πληρώνουμε λάθη για τα οποία εμείς και μόνο φταίμε. Γιατί πολύ απλά είναι δική μας απόφαση αν θα πούμε ″ναι ή όχι″ ″θέλω ή δεν θέλω″ κλπ. Στο χέρι μας είναι να βρούμε το κουράγιο να απομακρύνουμε ότι μας πονά, μας προβληματίζει και δεν μας προσδίδει χαμόγελο και ευτυχία.

Ας μείνουμε και ένα διάστημα μόνοι. Η μοναξιά δεν είναι τόσο άσχημη όσο ακούγεται (Βλ. σχετικό άρθρο: ″Η μοναξιά είναι συμφιλίωση και όχι κακομοιριά″), αλλά είναι μία ευκαιρία να αναθεωρήσεις και να δεις τι πραγματικά θέλεις και αισθάνεσαι και να προχωρήσεις ανάλογα τη ζωή σου. Κανένα αίσθημα ασφάλειας δεν πρέπει να είναι συνυφασμένο με την προσκόλληση σε κάτι το οποίο βλέπουμε και εμείς οι ίδιοι ότι δεν έχει μέλλον. Μέλλον πρέπει να έχει κάτι το οποίο όσο περνάει ο καιρός αποκτά γερά θεμέλια και είναι έτοιμο για αλλαγή ή βελτίωση όποτε και όπου χρειάζεται. Ευτυχισμένος άνθρωπος δεν είναι αυτός που δεσμεύεται με κάτι πικρό και μέτριο σε όλη του τη ζωή, αλλά εκείνος που είτε βρίσκει κουράγιο να απελευθερωθεί από την όλη κατάσταση, είτε εκείνος που ξέρει τι θέλει, το αποκτά και το εξελίσσει…

(Προτεινόμενο τραγούδι): https://youtu.be/Dbb7xeZGR-U