Μήνας: Απρίλιος 2017

Καμιά φορά αναρωτιόμαστε τι πήγε λάθος ή τι κάναμε λάθος και καταλήξαμε σε ένα άδειο σπίτι ή χωρίς παρέα. Μόνοι βυθισμένοι σε σκέψεις, την ίδια στιγμή που ανακάμπτει ο άνθρωπος τον οποίο στο μεσοδιάστημα πληγώσαμε. Την ίδια στιγμή που ο τροχός γύρισε και ήρθε η ώρα να πληρώσουμε για τις πράξεις μας….

Στιγμές που αναπολούμε αυτή τη παιδική αθωότητα… Στιγμές που το να μεγαλώνουμε αποτελεί θλίψη παράλληλα με τις χαρές της ζωής και στιγμές που το άφθονο γέλιο ξεθωριάζει σε κάποια πρόσωπα, όταν συνειδητοποιούν είτε από την καλή είτε από την ανάποδη εκδοχή του τι εστί ζω, υπάρχω και φτάνω ως το τέλος…

Ένα από τα συναισθήματα που έχει τη δυνατότητα να μας καθηλώνει και να μας απομακρύνει από κάθε τι που θέλουμε ή επιθυμούμε διακαώς. Μπορεί να μας κάνει να μετανιώνουμε για όλη μας τη ζωή και να σκεφτόμαστε αυτά τα αν και μη, που μας φθείρουν χρόνο με το χρόνο. Εγώ όμως σήμερα δεν θα μιλήσω για τις γενικές φοβίες όπως για τα έντομα ή τα ύψη, αλλά για τις φοβίες στον έρωτα που τις βιώνουν άτομα που έχουν πληγωθεί και που οι συνέπειες χτυπούν το νέο τους ξεκίνημα, τη νέα τους ζωή…..

Αυτή η εβδομάδα είναι ξεχωριστή και ιδιαίτερα φορτισμένη για όλους μας, καθώς βλέπουμε την πορεία του Χριστού να διαδώσει την αγάπη, το θαύμα, την πίστη, ενώ ταυτόχρονα πρόσωπα εξουσίας ακόμη και ένας από τους ίδιους του τους μαθητές ο Ιούδας, προγραμμάτιζαν βήμα – βήμα τη θανατική του καταδίκη. Προδοσία, ψέμα, υποκρισία, καχυποψία… Αρνητικά στοιχεία που ο Χριστός δεν θέλησε ποτέ να υιοθετήσει, για αυτό και με τη σταύρωσή του απέδειξε ότι είναι ο Μεσσίας, που ήρθε στον κόσμο για έναν και μόνο σκοπό. Να κηρύξει και να διαδώσει τη σημασία της πίστης μας, με βοηθούς τους μαθητές του.

Είναι εβδομάδα που ο συννεφιασμένος ουρανός απλώνεται απέραντος και που η βροχή αποτυπώνει τον πόνο του Θεού, τον πόνο για όλα αυτά τα πάθη, για τον σταυρό που κουβάλησε για όλους εμάς…

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι κάτι παραπάνω από μία απλή θρησκεία που εσφαλμένα νομίζουν όλοι πως αν την τηρείς κατά γράμμα, θεωρείσαι καλός χριστιανός και δεν θα πας στην κόλαση κλπ. Είναι τρόπος και στάση ζωής, να μάθουμε με αφορμή το αιματηρό αυτό κεφάλαιο στην πορεία προς το Χριστιανισμό, να λειτουργούμε με γνώμονα την αγάπη και να μπορούμε να ζητάμε συγγνώμη χωρίς εγωισμούς. Να τηρούμε στοιχεία της θρησκείας μας, όπως στον τομέα της νηστείας χωρίς να λέμε ‘’πωωωω βάσανο τώρα και γιατί να νηστέψω’’ και να ονειρευόμαστε το κρέας λες και είναι λουκουμάκι. Να νηστεύουμε επειδή πραγματικά θέλουμε και πραγματικά έχουμε την ανάγκη να το κάνουμε.

Το Πάσχα συμβολίζει το θάνατο και την αναγέννηση ταυτόχρονα. Το πρώτο γιατί ένας αγνός άνθρωπος κρεμάται επί ξύλου για να αποδειχθεί τελικά ότι εκείνος ήταν ο Ένας, ο θεόσταλτος. Το δεύτερο γιατί μέσα από τη σταύρωση έρχεται η ανάσταση και έτσι ο Χριστός παίρνει τη θέση που του αξίζει στον κόσμο και γενικότερα σε όλους τους ανθρώπους σε κάθε γωνία του πλανήτη. Πενθούμε τον ‘’θνητό’’ εκείνο που μέσα από τα πάθη του έφερε το φως στην καρδία και την ψυχή μας. Τον ‘’θνητό’’ που αναγνωρίζει την καλή μας πλευρά και βλέποντας τους κόπους μας, (‘’σε συνεργασία’’ με το Θεό πάντα)μας ανταμείβει στο σωστό χρόνο στη σωστή στιγμή. Αν ο Χριστιανισμός δεν εμφωλεύει στην καθημερινότητά μας ακόμα και μέσα στη πιο μικρή στιγμή της μέρας, τότε κάτι δεν πάει σωστά και μάλλον κάπου κάπως έχει χαθεί η επαφή. Η λύτρωση έρχεται μέσω της ψυχικής κάθαρσης που παραπέμπει στην μετάνοια. Μ. εβδομάδα λοιπόν, εκεί που το πένθος γίνεται ζωή!!!…

Ζούμε στην εποχή που δόξα το Θεό υπάρχει φαγητό παντού σε διάφορες μορφές, γεύσεις και ταχύτητες (fast food). Θέλεις να τσιμπήσεις κάτι υπάρχουν τα πατατάκια, θέλεις να φας κάτι υπάρχουν τα πιτόγυρα και θέλεις να γλυκαθείς και λιγάκι τσουπ να τη και η βάφλα. Έχοντας περιγράψει μέχρι στιγμής τα πιο διαίτης (γελάει ο κόσμος), είναι δύσκολο ένας λιχούδης άνθρωπος καλή ώρα όπως οι περισσότεροι από εμάς να αντισταθεί και να μην υποκύψει στον πειρασμό, γιατί όσο να ναι δεν θέλουμε και πολύ, μόνο η μυρωδιά που διαχέεται παντού φτάνει. Εκτός αν έχουμε ξεμείνει που λέει ο λόγος, οπότε χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο μέχρι να μας περάσει η ΄΄κρίση  γουρουνιάσματος΄΄ όπως την αποκαλώ.

Πόσες φορές άραγε έχουμε πει πως δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας πληγώσει και το παίζουμε βράχοι και δήθεν πως αντέχουμε και δεν σηκώνουμε πολλά πολλά, απλά και μόνο για να το παίξουμε cool εκείνη τη στιγμή; Πόσες φορές προσποιηθήκαμε ότι όλα είναι καλά, ενώ στην ουσία έχουμε βάλει για άλλη μια φορά το προσωπείο που κρύβει τη δυστυχία, την απόγνωση και το αδιέξοδο που βιώνουμε είτε καθημερινά, είτε ανάλογα με τις φάσεις μας;