Σκέψεις

Η ΑΠΙΣΤΙΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ Ή ΟΧΙ;

Γράφει η Τσακτσίρα Κατερίνα…

Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι και αυτό ένα κεφάλαιο που τυχαίνει να συμβαίνει αν όχι σε όλους (μη κακό) σε μερικούς από εμάς. Οι αντιδράσεις ποικίλουν όπως και οι λόγοι που ενδεχομένως οδήγησαν σε αυτό. Το βασικό όμως ερώτημα δεν είναι με τι κίνητρα οδηγείται κάποιος στο να απιστήσει το οποίο παρόλα αυτά θα αναλύσω, αλλά αν μπορεί να συγχωρεθεί ή όχι…

Περνώντας λοιπόν στο παρασύνθημα, θα ήθελα να μιλήσω αρχικά για τα κίνητρα. Όσο λοιπόν και αν θίξω μερικούς, προσωπική μου κοινή γραμμή σε τέτοιου είδους ζητήματα, είναι ότι σχεδόν πάντα φταίνε και οι δύο. Βασικός λόγος η ελλιπής επικοινωνία. Και αυτό το λέω γιατί τα ζευγάρια πλέον δεν αντέχουν τις δυσκολίες, δεν θέλουν να τις αντιμετωπίσουν ή πιο σωστά ακόμα, δεν θέλουν να τις δουν. Βασική τους λοιπόν άμυνα για να το πετύχουν αυτό είναι η απομάκρυνση από κάθε τι, είτε αυτό λέγεται μουρμούρα, είτε λέγεται απλά μία συζήτηση για μία δυσκολία που μπορεί το κάθε ζευγάρι να έχει κλπ κλπ. Ως επακόλουθο, τα προβλήματα καταλήγουν να μεγαλώνουν και το ζευγάρι να αποκτά ανάγκες (διαφόρων ειδών), που πια δεν τις καλύπτει από τον άνθρωπό του, οπότε και μετουσιώνονται σε κενά. Κενά που όπως πολύ σωστά μαντέψατε, θα μπει στον πειρασμό να τα βρει αλλού. Τότε ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση…

Δεν θα μπω στην διαδικασία ως γυναίκα να παραταχθώ εναντίον των αντρών, γιατί φυσικά δεν είναι οι μοναδικοί που απιστούν. Απλά συγκριτικά με τις γυναίκες υπάρχει μία βασική διαφορά. Οι μεν άντρες συνήθως το κάνουν για να καλύψουν κενά καθαρά… ικανοποιητικής φύσεως και οι δε γυναίκες, επειδή έχουν συναισθηματικό έλλειμμα από τους άντρες τους. Εν ολίγοις, επικρατούν αντίστοιχα δύο κατηγορίες: σωματική και εγκεφαλική απιστία.

Έπειτα λοιπόν από δικαιολογίες, ψέματα, δωράκια του Ιούδα και τα συναφή, όταν έρθει η αποκάλυψη επικρατεί σοκ, είτε γιατί απιστούσαν και οι δύο, είτε γιατί ο ένας από τους δύο ήταν το ‘’θύμα’’. Σε αυτό το σημείο πως μπορεί να συγχωρεθεί τέτοιο πράγμα και κυρίως, αν μπορεί η αγάπη να υπερπηδήσει ένα τέτοιο εμπόδιο και να αρχίσουν στην ουσία όλα από την αρχή (αν φυσικά ακόμα υπάρχει)…

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω, πως η απιστία δεν συγχωρείται τουλάχιστον με τον τρόπο που το βλέπω εγώ προσωπικά, επειδή όταν δίνεσαι με διάφορους τρόπους αυτόματα δεν είσαι απόλυτα πιστός και αφοσιωμένος. Η δική μου άποψη είναι πολύ απλή. Έχεις κάποιο πρόβλημα συζήτησε το. Αν δεν δεις διαφορά και καταλήγεις να είσαι δυστυχισμένος, είναι προτιμότερο να λήξεις αυτό που έχεις και να πας παρακάτω, παρά να παρασύρεις και τον άνθρωπο που συμβατικά είσαι μαζί του σαν να του δείχνεις έμμεσα ότι τον τιμωρείς. Να θυμάστε πάντα πως οι επιλογές μας είναι απόλυτα ελεύθερες, όταν δεν εγκλωβίζουν και δεν καταπιέζουν κάποιον άνθρωπο. Αν όχι μην τις συμπεριλάβετε καν σαν γνώμονα των μετέπειτα δράσεών σας…

(Προτεινόμενο τραγούδι):

Show biz

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ…

Γράφει η Τσακτσίρα Κατερίνα…

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση για τον αιφνίδιο θάνατο του γνωστού εκδότη στη Ρόδο και αγαπητό σε όλους Τσαμπίκο Χριστοφόρου, του οποίου η σφραγίδα ήταν χαραγμένη στο ‘’Choice Magazine’’, χαρακτηρίζοντας το νυχτερινό lifestyle και όχι μόνο. Ήταν από τους λίγους που νοιαζόταν για τον πάσχοντα πληθυσμό, κάνοντας διάφορες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Επίσης, διοργάνωνε επιδείξεις μόδας, events φέρνοντας έτσι το νησί της Ρόδου πιο κοντά στην διαφορετικότητα.

Πλέον μετά από τόσες διακρίσεις κέρδισε ξαφνικά και με λυπηρό για όλους τρόπο μία θέση στον κόσμο των αγγέλων. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη. Θα σε θυμόμαστε πάντα για όσα μας πρόσφερες κυρίως όμως για τον πλούτο σου ως άνθρωπος…

Ο Μιχάλης Αραός αποτυπώνει παρακάτω με δικά του λόγια το μήνυμά του προς το φίλο του Τσαμπίκο:

‘’ Εκφράζω τα βαθύτατά μου συλλυπητήρια σε αυτή τη σκοτεινή μέρα, όπου με βαθιά θλίψη έμαθα για την απώλειά σου. Οι σκέψεις μου είναι μαζί σου σε αυτό το τέρμα που άδικα έδωσε η ζωή για εσένα. Σε ευχαριστώ για την στήριξή σου, αλλά και για ότι έχεις κάνει για εμένα όλα αυτά τα χρόνια. Καλό παράδεισο να έχεις φίλε μου…

 

Show biz

Μιχάλης Αραός: Εύκολα σε κρίνουν και δύσκολα αναγνωρίζουν το έργο σου…

Γράφει η Τσακτσίρα Κατερίνα…

Είναι περίεργο, μοναδικό αλλά και διασκεδαστικό ταυτόχρονα, να παίρνεις συνέντευξη από τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή σου. Έτσι λοιπόν την ετοίμασα με βάση πράγματα και καταστάσεις που έχω βιώσει και εγώ στην επαγγελματική του σταδιοδρομία, αλλά και για πράγματα που αξίζει να ειπωθούν μήπως και μετριαστεί λίγο η αδικία. Μόνη μου ευχή είναι να ξέρει πως τα καλύτερα έρχονται και πως είμαι δίπλα του, όντας τυχερή και ευγνώμων. Έτσι λοιπόν ο Μιχάλης Αραός σπάει την σιωπή του και μιλάει τόσο για τα κακώς κείμενα, όσο και για την πιο ανάλαφρη και φωτεινή πλευρά της ζωής του.

Κ.Τ. Μίλησε μας για τον κόσμο του ραδιοφώνου μέσα από τα δικά σου μάτια.

Α.Μ. Όπως σε όλες τις δουλειές, υπάρχουν οι ‘’καλοί’’ και οι κακοί’’, οι ‘’φίλοι’’ και οι ‘’εχθροί’’. Αυτό βέβαια ισχύει για τους άλλους, διότι για εμένα υπάρχουν μόνο γνωστοί και μόνο θαυμαστές ακόμα και όταν με τα λόγια τους, υπονομεύουν το όνομά μου και την πορεία μου στον χώρο. Είναι σπουδαίο να εισπράττεις αγάπη και αποδοχή από κόσμο που προσωπικά δεν γνωρίζεις. Συναναστρέφεσαι με ανθρώπους από όλη τη ‘’γκάμα’’ της ζωής (από τους καλούς μέχρι τους μέτριους και από τους μέτριους μέχρι τους σκάρτους) και για αυτό πρέπει να κρατάς ισορροπίες και αποστάσεις, διότι ο κάθε άνθρωπος σκέφτεται και λειτουργεί διαφορετικά. Άλλοι θα σε θαυμάζουν και άλλοι θα σε σχολιάζουν. Η δεύτερη κατηγορία να ξέρετε ότι είναι η ζήλια εκείνων που δεν έχουν προσωπικότητα και πατάνε επί πτωμάτων για να επιβληθούν. Το ένα πόδι βρίσκεται στην πραγματικότητα και το άλλο στον γκρεμό. Εύκολα σε κρίνουν και δύσκολα αναγνωρίζουν το έργο σου, και αυτό ισχύει και στο χώρο εργασίας αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον.

Κ.Τ. Αν σου επιτρεπόταν να αλλάξεις κάτι ποιο θα ήταν αυτό;

Α.Μ. Θα έλεγα ότι είναι η καλοσύνη μου γιατί μέσα από αυτήν έχω βοηθήσει, αλλά δεν έχω βοηθηθεί. Και αυτό ήταν και πληρότητα, αλλά πολλές φορές και καταστροφή. Όσο αναγνωρίσιμος είσαι, ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του, ζητάει τη βοήθειά σου, εσύ πρέπει να ανταποκριθείς στο ακέραιο, διότι αν δεν το κάνεις, θα αρχίσουν να ανοίγουν τα μεγάλα στόματα, ρίχνοντας λάσπη εκεί που δεν υπάρχει βούρκος.

Κ.Τ. Πώς ένιωθες την περίοδο που βρισκόσουν στο απόγειο της καριέρας σου;

Α.Μ. Αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί οι κόποι σου ανταμείβονται και αναγνωρίζονται από τους ανθρώπους που πραγματικά σέβονται και εκτιμούν αυτό που κάνεις. Κακό γιατί δεν μπορείς να κάνεις πράγματα ελεύθερα και οι κινήσεις σου να είναι μετρημένες, για να μην δίνεις τροφή σχολιασμών.

Κ.Τ. Ένιωσες ποτέ ότι πήρες την ‘’κάτω βόλτα’’ και αν ναι γιατί;

Α.Μ. Η επιτυχία είναι εφήμερο φαινόμενο. Πολύ εύκολα ένας άνθρωπος μπορεί να φτάσει στα ψηλά και πολύ πιο εύκολα είναι να φτάσει κανείς στα χαμηλά. Εννοείται πως όπως και κάθε άνθρωπος πιάνει πάτο, έτσι και εγώ ανήκω στην ίδια κατηγορία. Ο λόγος γιατί όταν είσαι πολύ καλός φτάνεις σε σημείο που τη στιγμή που χρειάζεσαι κάποιον δίπλα σου, καταλήγεις να είσαι μόνος (και εγώ παραήμουν καλός).

Κ.Τ. Συνάδελφοι, σύστημα και ‘’αξιοκρατία’’. Τί έχεις να πεις για αυτές τις τρείς παραμέτρους;

Α.Μ. Πιάσε τ’ αβγό και κούρευ’ το (χαχαχαχαχαχα). Προσωπική μου άποψη, έντιμοι συνάδελφοι δεν υπάρχουν και αυτό ισχύει αν όχι σε όλες στις περισσότερες δουλειές. Ακόμα βέβαια και να υπάρχουν θα είναι μετρημένοι και όσους λίγους έχω ξεχωρίσει τους κρατάω για τον εαυτό μου. Το σύστημα και η αξιοκρατία είναι αλληλένδετα. Θα έλεγα ότι είναι ένα σύστημα που όπου και να αγγίξεις λερώνεσαι. Θα πρέπει να έχεις γερό στομάχι, για να αντιμετωπίσεις αυτόν τον κύκλο και αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία στην επιλογή του δυναμικού στο ραδιοφωνικό σύστημα. Ο κάθε άσχετος κάνει ή θέλει να κάνει ραδιόφωνο και εκτός αυτού νομίζει ότι είναι κάτι ή κάποιος. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν υπάρχει εκτός από μερικά φουσκωμένα μυαλά. Το ραδιόφωνο ή το’ χεις ή δεν το’ χεις. Και δυστυχώς πολλοί είναι αυτοί που δεν το έχουν. Υπάρχουν πολλοί καλύτεροι και αξιόλογοι άνθρωποι που μπορούν να εισχωρήσουν χωρίς όμως επιτυχία και αν ήταν στο χέρι μου, θα ήθελα γενικότερα έναν πιο δίκαιο τρόπο επιλογής και αντιμετώπισης. Πολλοί είναι αυτοί που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο, αλλά ‘όπως λέει και μία παροιμία το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Αλλά να μην ξεχνάμε πως στην Ελλάδα υπάρχει το ρητό ‘’ό,τι δηλώσεις είσαι’’.

Κ.Τ. Όλοι γνωρίζουμε την απουσία σου από τον χώρο αυτή την περίοδο. Θα ήθελες να ασχοληθείς ξανά και αν όχι τι πιστεύεις ότι μπορεί να σου λείψει;

Α.Μ. Το ραδιόφωνο είναι εξάρτηση, βίτσιο και ελευθερία λόγου. Μπορείς να μοιραστείς ανά πάσα στιγμή τις σκέψεις σου όποιες και αν είναι αυτές και να ξέρεις ότι τη στιγμή που το κάνεις εκεί έξω, τα λόγια σου αυτά θα πιάσουν τόπο. Συνεπώς, μου λείπει το ραδιόφωνο, μου λείπει η επικοινωνία με τον κόσμο, γνωρίζοντας ότι για κάποιους είσαι η παρηγοριά τους, αλλά από την άλλη έρχονται στιγμές της αναθεωρήσεις της προσωπικής αλλά και της επαγγελματικής σου ζωής που πρέπει να πάρεις κάποιες αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον σου. Και έτσι όπως έχει καταντήσει το ραδιόφωνο, δυστυχώς δεν υπάρχει μέλλον και προοπτικές. Είναι δίκοπο μαχαίρι…

Κ.Τ. Τι ή ποιος σε βοήθησε να δεις τα πράγματα λίγο καλύτερα και πιο σφαιρικά;

Α.Μ. ‘Όταν ζεις μέσα σε ένα ροζ συννεφάκι τα βλέπεις όλα ρόδινα. Για αυτό την κατάλληλη στιγμή, έρχεται ο κατάλληλος άνθρωπος, για να σου δώσει τις κατάλληλες συμβουλές για πράγματα που εσύ δεν βλέπεις, νομίζοντας ότι όλα είναι καλά, ενώ στην πραγματικότητα είναι σάπια (και αυτός δεν είναι άλλος παρά ο δεσμός μου). Ζώντας λοιπόν κάποιες καταστάσεις καταλαβαίνεις εκ των υστέρων ότι πρέπει να αναθεωρήσεις και να πάρεις στα χέρια σου τις αποφάσεις, τις οποίες και θα υλοποιήσεις. Για αυτό τον άνθρωπο είμαι ευγνώμων και τον ευχαριστώ!

Κ.Τ. Τι θεωρείς ότι ζεις για πρώτη φορά σε κάθε έναν τομέα της ζωής σου;

Α.Μ. Ζούσα στο μαύρο και τώρα είμαι στο άσπρο. Μετά τη ριζική αλλαγή επαγγελματική και προσωπική, μπορώ να πω ότι ξαναγεννήθηκα. Αυτό οφείλεται στον άνθρωπο που έχω δίπλα μου. Περπατούσα σε ένα σκοτεινό τούνελ και σαν πυροτέχνημα είμαι συνοδοιπόρος σε μία φωτεινή, ευτυχισμένη αλλά και ουσιαστική ζωή.

Κ.Τ. Κλείνοντας, τι θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;

Α.Μ. Αρχικά θέλω να ζητήσω δημόσια συγγνώμη στον κόσμο που με ακολουθεί στα επαγγελματικά μου βήματα όποια και αν είναι αυτά, επειδή δεν είμαι δίπλα τους. Είναι επιλογή μου το να μην είμαι κάτω από μία ραδιοφωνική στέγη. Δεν σας κρύβω ότι ραδιοφωνικά μου έχει λείψει η επικοινωνία με τον κόσμο και ίσως στο μέλλον να επιστρέψω. Αν γίνει αυτό να είστε σίγουροι ότι θα σας ενημερώσω. Να ξέρετε ότι η αγάπη μου είναι αμοιβαία και εύχομαι τα καλύτερα σε όλους. Να είστε υγιείς και ευτυχισμένοι!!!

 

 

 

 

Σκέψεις

Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΘΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ…

Γράφει η Τσακτσίρα Κατερίνα…

Συναίσθημα που έρχεται ξαφνικά απρόσμενα και καλείται να μας αιφνιδιάσει και να δοκιμάσει τα όρια και τις αντοχές μας. Μας βαράει παντού με καμπανάκια κινδύνου, ότι ο άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας δεν είναι δεδομένος και ότι πρέπει και εμείς να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε πλέον μόνοι μας και να διορθώσουμε τυχόν λάθη και μικροπρέπειες. Αυτό είναι εν ολίγοις η αγάπη, που κατ΄εμέ πάει πακέτο μαζί με τον έρωτα καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής μας με τον σύντροφό μας, γιατί πολύ απλά όταν παύει να υπάρχει ο δυναμικός αυτός συνδυασμός δεν είναι και τόσο καλά τα πράγματα…

Παίρνοντας το θέμα λίγο πιο αναλυτικά θα διαπιστώσουμε πόσο ωραίο και ωφέλιμο για πολλούς παράγοντες είναι να σε αγαπούν και να στο δείχνουν απλόχερα, καθώς ό,τι σκοτεινό έχεις ζήσει αφήνεται στο μακρινό παρελθόν και αποτελεί απλά έναν κακόγουστο εφιάλτη που δεν θα ήθελες με τίποτα να ξαναζήσεις. Είναι ευτυχία να μπαίνεις σε ένα σπίτι ή να ξέρεις ότι σε λίγες ώρες θα έχεις αυτό τον άνθρωπο δίπλα σου, ώστε να μπορείς να μοιραστείς μαζί του προβλήματα, εμπειρίες ακόμα και μία ολόκληρη ζωή. Τι γίνεται όμως όταν σε μία δύσκολη στιγμή ή γενικά σε κρίσιμες καταστάσεις ξεχνάμε τι έχουμε δίπλα μας; Τι γίνεται όταν μπαίνουν διλήμματα;

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Όταν αποφασίζει κάποιος να δημιουργήσει μία σχέση με θεμέλια και αξίες, πρέπει ταυτόχρονα με την απόφαση αυτή να τεθούν κάποιοι άξονες και όρια. Αυτό που εννοώ είναι ότι δεν μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξυπνήσει μία ωραία πρωία ο ένας από τους δύο και να κάνει αλόγιστα ό,τι θέλει και όπως το θέλει, γιατί πλέον είναι δύο και όχι ένας, είναι μαζί και όχι χωριστά. Δεν μπορεί να υπάρχουν ψέματα, διχόνοιες και απιστίες, αλλά ούτε και κρυφές ενέργειες και αποφάσεις. Δεν μπορείς να παρεκτρέπεσαι στον οποιονδήποτε καβγά σας. Δεν μπορείς σε οποιαδήποτε απόφαση που καλείσαι να πάρεις, να σκέφτεσαι εγωιστικά Πρέπει να υπάρχει αφοσίωση, ειλικρίνεια και πολύ καλή επικοινωνία και στήριξη τόσο σε κάθε επιλογή όσο και σε κάθε δυσκολία.

Και αν ο καθένας από εσάς έχει συνηθίσει για πολύ καιρό τη μοναξιά (που δεν είναι απαραίτητα κακό) είναι προτιμότερο να δώσετε μία ευκαιρία στον άνθρωπο που σας παρουσιάζεται, να σας δείξει τι αξίζει και πως σας βλέπει από τη δική του σκοπιά και πόσο ψηλά σας έχει εξυψώσει, παρά να φέρεστε με τρόπο παγωμένο και απόμακρο. Τότε το μόνο που θα καταφέρετε θα είναι να υψώσετε μία τόσο σκληρή και δυνατή άμυνα, στην οποία αν δεν φανείτε διαλλακτικός, η μοναξιά θα αποτελεί τη μοναδική σας συντροφιά.

Συνοψίζοντας τα προαναφερόμενα έχω να πω, πως οι σχέσεις δοκιμάζονται και περνάνε από διάφορα στάδια, για να διαπιστωθεί αν όντως αξίζει αυτοί οι δύο άνθρωποι να είναι μαζί, είτε αυτό λέγεται απόσταση, οικονομικά προβλήματα, ένα απρόσμενο γεγονός κλπ. Ακόμα και να μην συμφωνείς σε κάτι, στήριξε τον άνθρωπό σου, καθοδήγησε και συμβούλεψε τον. Αυτό σημαίνει αποδοχή και θυσία για το καλό του άλλου.

Καμιά φορά είναι καλύτερο να κάνεις αυτό το ένα βήμα πίσω, παρά να είσαι συνέχεια στην επιφάνεια, βυθίζοντας τον άνθρωπό σου όλο και πιο χαμηλά. Γιατί τότε δεν θα μιλάμε για αγάπη, αλλά για χαμένα συναισθήματα που τα πήρε ο υλισμός και η υπεραξία που προσδίδουμε στον εαυτό μας…..

(Προτεινόμενο τραγούδι):