Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…
Με αφορμή κάθε περιστατικό βίας που σημειώνεται, αλλά και με την χθεσινή παγκόσμια ημέρα κατά της βίας των γυναικών, αποφάσισα να γράψω ελεύθερα και χωρίς φραγμούς τη σκέψη μου. Ένα θέμα πολύπλευρο, καθώς θίγει κατά βάση τις γυναίκες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις εμπλέκονται και παιδιά και σε λιγότερο ποσοστό οι άντρες. Παίρνει διάφορες μορφές (λεκτική, σωματική, συμβολική, οικονομική κλπ), με αντίκτυπο και στον εσωτερικό αλλά και στον εξωτερικό κόσμο του θύματος.
Σε καμία περίπτωση και σε ΚΑΝΕΝΑΝ, δεν αξίζει να υπομένει αυτή την κατάσταση, αυτό το μαρτύριο, την ταπείνωση και τον πόνο που πολλοί άνθρωποι βιώνουν, όντας οι άμεσα εμπλεκόμενοι. Ο θύτης φροντίζει καλά τη δουλεία του και καταστρώνει το καλύτερο σχέδιο, ώστε το θύμα να μείνει μόνο του, αβοήθητο, χωρίς υποστηρικτικό περιβάλλον. Τη μία θα είναι γλυκός, στοργικός και το θύμα νομίζει πως όλα έχουν τελειώσει και θα έρθουν επιτέλους καλύτερες μέρες, την άλλη όμως δείχνει τον χειρότερο του εαυτό με βρίσιμο, ξύλο, βιασμό κλπ.
Το θύμα πλέον έχοντας μάθει τον κύκλο βίας και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του θύτη, ελπίζει ακόμα στο καλύτερο, κάνει προσπάθειες για να βρει κάποια βοήθεια, ενώ ο φόβος έρχεται σε αντιδιαστολή με κάθε συναίσθημα αγάπης που στις περισσότερες περιπτώσεις ξεθωριάζει και χάνεται…
Και τα παιδιά και οι άντρες έρχονται σε παρόμοιες καταστάσεις με το ίδιο αντίκτυπο. Στα παιδιά είναι καταστροφή της παιδικής αθωότητας με ένα στίγμα που δεν θα φύγει ποτέ, δημιουργώντας τους πολλά προβλήματα στις ανθρώπινες τους σχέσεις. Εδώ να σημειωθεί πως τα παιδιά δεν μπορούν από μόνα τους να αναζητήσουν βοήθεια και έτσι χρειάζονται τον έναν από τους δύο γονείς ή κάποιον συγγενή και αυτό ενέχει και την παγίδα ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η ίδια η μητέρα καλύπτει την κατάσταση, οπότε και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται, μέχρι σε μερικές εμφανείς περιπτώσεις να πάρει θέση το σχολείο και να προσπαθήσει με κάθε δυνατό τρόπο να επιληφθεί επί του θέματος. Στους άντρες το όλο ζήτημα συνδέεται περισσότερο με τον αντρισμό, εφόσον για έναν άντρα είναι εξίσου δύσκολο να αναζητήσει βοήθεια, γιατί ντρέπεται και νιώθει την αντρική του αξιοπρέπεια να κλονίζεται.
Σε όλες τις περιπτώσεις το δύσκολο κομμάτι είναι η απόφαση να καταφύγουν σε οποιαδήποτε μορφή βοήθειας, δεδομένου του φόβου και των καταστάσεων που το κάθε σπίτι βιώνει. Είναι δύσκολο να ανοιχτεί το θύμα και να μιλήσει, γιατί δυστυχώς υπάρχει ακόμα το στίγμα, η ετικετοποίηση και ο κοινωνικός αποκλεισμός που τα άτομα αυτά βιώνουν. Για αυτό υπάρχουν και τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας, που απαρτίζονται από τους κατάλληλους επαγγελματίες που τηρούν το απόρρητο και μπορούν να είναι εκεί να ακούσουν το πρόβλημα και του σκέψεις του ίδιου του θύματος, όπως και οι κατάλληλοι ξενώνες και γενικότερα οι κοινωνικές υπηρεσίες, όπως και οι ομάδες αυτοβοήθειας που το άτομο μπορεί να καταφύγει και να λύσει την κατάσταση. Πολλές γυναίκες που έχουν καταφέρει να ξεφύγουν δηλώνουν ανάλαφρες και ευτυχισμένες, για τον λόγο ότι ξεκινούν από την αρχή τη ζωή τους. Άλλες πάλι κατάφεραν να λύσουν την κατάσταση μαζί με τον σύζυγό τους και να σώσουν το γάμο τους, καθώς είναι αρκετές οι περιπτώσεις γυναικών που αγαπούν το σύζυγο/ σύντροφο τους, απλά θέλουν να διορθώσουν αυτή του την πλευρά.
Τελικό συμπέρασμα: Μην αφήσεις καμία ευκαιρία να πάει χαμένη. Ποτέ δεν είναι αργά. Όσες γυναίκες δεν τόλμησαν και είπαν το γνωστό ‘’θα αλλάξει’’, δεν κατάφεραν να βγουν νικήτριες από το δύσκολο αυτό αγώνα. Θέλει υπομονή και λεπτό χειρισμό. Η βοήθεια σώζει ζωές και σου μαθαίνει τον κόσμο της πρόληψης ή και αντιμετώπισης προβλημάτων. Διάδωσε το μήνυμα, μην ντρέπεσαι. Η ζωή είναι δική σου. Ο φόβος είναι εχθρός. Να έχεις πάντα ως γνώμονα/ σύμμαχο το πείσμα, την ελπίδα και την προσήλωση στον στόχο ότι όλα θα αλλάξουν. Πάλεψε και βγες νικητής/-τρια!!!!
(Προτεινόμενο τραγούδι):
