Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…
Όσο περνούν τα χρόνια καταλαβαίνω πως το λίγοι και καλοί έχει μεγαλύτερη αξία, καθώς όλο και λιγότεροι είναι δίπλα μου με τον καιρό, αποδεικνύοντας την αξία τους.
Με τον καιρό βλέπω όλο και περισσότερα πρόσωπα δυστυχισμένα από τις ταλαιπωρίες της καθημερινότητας, επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν.
Φοβάμαι γιατί βλέπω παντού δολοπλοκίες και βρώμικες δουλειές με σκοπό το εύκολο κέρδος, ακόμα και αν πρόκειται να ζημιωθούν και οικογένειες.
Θέλω τόσο πολύ να κάνω κάτι να δράσω να καταφέρω έστω να καταστείλω μία κατάσταση όμως δεν μπορώ, γιατί και δεν με προστατεύει κανείς και δεν έχω το νόμο με το μέρος μου. Γιατί κακά τα ψέματα αγαπητοί μου αναγνώστες, πιο πολλά δικαιώματα έχουν οι θύτες παρά τα θύματα.
Βλέπω ένα κράτος που αντί να δίνει προτεραιότητα σε εμάς τους ‘Έλληνες, μας αφήνει στο περιθώριο, φροντίζοντας πρώτα τους άλλους και ύστερα εμάς (και αν). Και αυτό με θλίβει όχι γιατί είμαι ρατσίστρια, αλλά επειδή δεν υπάρχει ισοτιμία και ισότητα. Η ειρωνεία είναι όμως ότι αυτή η κατάσταση όχι απλά θα συνεχίζεται, αλλά θα διαιωνίζεται ακριβώς γιατί πάντα θα νομίζουν ότι έτσι θα φαίνονται καλό κράτος προς τα έξω και ας μην έχουν οι Έλληνες καν τις στοιχειώδεις παροχές υγείας κλπ.
Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι και με στεναχωρεί που μέσα σε αυτούς είναι και νέοι, δεν αποδέχονται και δεν αγκαλιάζουν το διαφορετικό, είτε είναι μία αντίληψη, είτε είναι ένα άτομο με κάποια δυσκολία ή πρόβλημα υγείας.
Η παιδεία όλο και λιγοστεύει και το συγγνώμη είναι μία λέξη λίγο σπάνια και δύσκολη. Αντί αυτού, κυριαρχεί πολύς εγωισμός…
Ο έρωτας υπάρχει αλλά στην σπάνια του μορφή. Περισσότερο κυριαρχεί το γρήγορο, το εύκολο και ξανά από την αρχή. Και δυσκολίες δεν υπάρχουν, γιατί κανείς δεν είναι εκεί να τις δει και να τις αντιμετωπίσει. Οι άνθρωποι πλέον δένονται μέχρι τον βαθμό που τους παίρνει και μέχρι εκεί που δεν ξεβολεύονται.
Μου λείπει η αθωότητα, η ανεμελιά και το ατελείωτο γέλιο που είχα ως παιδί, προτού προσγειωθώ τόσο απότομα στην πραγματικότητα, ενώ τώρα τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν και να τα κάνουν όλα λες και τους κυνηγάει ο χρόνος…
Τέλος, φοβάμαι τόσο για τον ίδιο μου τον εαυτό, όσο και για το μέλλον μου, επειδή δεν θέλω να γίνω σαν τη μάζα. Αντίθετα, θέλω να ανήκω στους λίγους, στους διαφορετικούς, σε αυτούς που προσπαθούν όσο μπορούν για κάτι καλύτερο σε αυτούς που διατηρούν την αξία τους και δεν γλύφουν για να γίνουν κάποιοι. Καλύτερα να έχω περισσότερους εναντίον μου επειδή είμαι ο εαυτός μου, παρά να είναι όλοι τριγύρω μου, και να είμαι κάτι το οποίο στην πραγματικότητα δεν πρεσβεύω…
(Προτεινόμενο τραγούδι):
