Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…
Παίρνοντας υπόψη τα σημερινά δεδομένα να πω ότι για εμένα αγάπη και έρωτας είναι έννοιες που καθορίζουν το είναι μας και είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ύπαρξης και της αλληλεπίδρασης μας με τους άλλους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως με την πάροδο του χρόνου οι έννοιες αυτές, είτε εκφυλίζονται, δηλαδή χάνουν το νόημα τους και είναι μετρημένες σε λίγους, είτε από την πολύ ζήλια και υπερβολική δόση συναισθημάτων, να υποβαθμίζονται αντί να εξιδανικεύονται και έτσι να χάνουν την αγνότητά τους.
Η διαφορά του έρωτα από την αγάπη, είναι ότι το πρώτο, αφορά κυρίως την έλξη μεταξύ των ανθρώπων, συνήθως για συνεύρεση, ενώ χωρίζεται στον ρομαντικό και τον πλατωνικό έρωτα. Το δεύτερο, αφορά τη στοργή και τη συναισθηματική αφοσίωση, παράλληλα με άλλες αρετές και αξίες. Καταλαβαίνουμε έτσι λοιπόν, ότι αυτό που λένε οι περισσότεροι ότι ο έρωτας χάνεται δεν ισχύει, καθώς ειδικά στον τομέα των σχέσεων χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο, δεν εξελίσσονται και αντίστροφα.
Και αφού σας πληροφόρησα λιγάκι ας πάμε σε αυτό που κυρίως είναι το αίνιγμα μας. Προσωπική μου άποψη είναι ότι τίποτα δεν είναι τόσο αγνό όσο φαίνεται και τίποτα δεν μένει όπως είναι. Ο λόγος γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να μεταβάλλουμε το οτιδήποτε με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Επομένως, όταν λες ότι αγαπάς κάποιον και είσαι ερωτευμένος μαζί του, ενώ ταυτόχρονα τον πνίγεις, τον καταπιέζεις, του φέρεσαι άσχημα κλπ., τότε η αγάπη και ο έρωτας στα μάτια αυτού που το βιώνει λιώνει όλο και περισσότερο μέσα του, χάνει την ουσία του και τελικά γκρεμίζεται. Ας μην ξεχνάμε επίσης, πόσα εγκλήματα πάθους έχουν γίνει και άλλα περιστατικά βέβαια, απλά και μόνο επειδή ένας άνθρωπος δεν θέλει την ευτυχία αυτού που κάποτε ήταν μαζί του. Σαν συνέπεια αυτού, όταν το βιώσει περισσότερες φορές από κάποιο σημείο και μετά παγώνει και παύει να πιστεύει στην δύναμη αυτών των δύο…
Έτσι, θα θέσω το εξής ερώτημα και την εξής παρατήρηση: Γιατί από τη δική μας στενοκεφαλιά και τις δικές μας ανασφάλειες, πρέπει να πληγώνουμε και άλλους ανθρώπους στο διάβα μας, αντί να φροντίζουμε να τους γεμίζουμε με στιγμές και αναμνήσεις; Επειδή πολύ απλά, η αγάπη κατά βάθος κρύβει έναν μεγάλο εγωισμό, που βασίζεται στην ανάγκη μας να θέλουμε αυτό που αγαπάμε δικό μας με κάθε κόστος και αν αυτό ξεφύγει από το φυσιολογικό όριο, τότε οδηγεί σε κυριαρχία. Εκεί είναι η παγίδα που επιβεβαιώνει ότι η αγάπη σε συνδυασμό με τον έρωτα, δεν είναι αγνά συναισθήματα. Και αυτό φυσικά αλλάζει και τους ανθρώπους και τους μετατρέπει σε κτήνη, αντί σε φορείς συναισθημάτων.
Μάθετε να αγαπάτε με ανιδιοτέλεια και όταν θέλετε έναν άνθρωπο παρόλο που δεν είναι μαζί σας να χαίρεστε που είναι ευτυχισμένος, όσο και αν σας πονάει. Διεκδικήστε με ωραίο τρόπο και όχι για να το δείτε εκδικητικά ή σαν τρόπαιο που κατακτήσατε. Να μάθετε να δίνετε απλόχερα αυτά που νιώθετε και κυρίως να τα δείχνετε με πράξεις. Μέσα από την αγάπη μαθαίνουμε και εμείς τον εαυτό μας και το τι προσδοκούμε από τους γύρω μας. Τίποτα δεν φεύγει και τίποτα δεν αλλοιώνεται, αν δεν το αφήσουμε εμείς οι ίδιοι να πάρει τέτοια τροπή. Όλα θέλουν συνεχή προσπάθεια και αγώνα. Να το θυμάστε!!!
(Προτεινόμενο τραγούδι):
