Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…
Ανήκουμε πλέον στην γενιά της προβολής, της εικόνας, του εύκολου. Παρατάμε πολύ εύκολα αυτό που ξεκινάμε, ενώ γινόμαστε όλο και πιο εγωιστές. Οι σχέσεις δεν κρατάνε και οι περισσότεροι απλά δεν ξέρουν τι θέλουν και ακόμα και να το βρουν θα το αφήσουν γιατί παραείναι καλό. Η μουσική που ακούμε δεν είναι η ίδια όπως παλιά, αλλά ούτε και γίνεται καλύτερη με το πέρασμα των χρόνων, ενώ τα πρότυπα που τρυπώνουν μέσα από κάθε είδους πομπό είναι όλο και χειρότερα και πολύς κόσμος επηρεάζεται χωρίς πολλές φορές καν να το καταλάβει. Τα παιδιά γίνονται όλο και πιο παθητικά, χάνουν πολύ γρήγορα την ανεμελιά και την αθωότητα τους και δεν ενδιαφέρονται ούτε στο ελάχιστο να μορφωθούν. Στον αντίποδα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των γονέων απορροφημένοι από διαφόρων ειδών προβλήματα δεν ασχολούνται επί της ουσίας με τα παιδιά τους και τα αφήνουν εκτεθειμένα στη ζούγκλα που λέγεται internet. Τι μας συμβαίνει τέλος πάντων; Γιατί γινόμαστε έτσι;
Αν σκεφτείτε όλα όσα προανέφερα και παράλληλα παρατηρήσετε τους ανθρώπους γύρω σας, θα διαπιστώσετε πως δεν έχω και άδικο. Σαφώς και δεν ισχύει για όλους, αλλά για μία μεγάλη δυστυχώς μερίδα του πληθυσμού ισχύει. Δεν θέλουμε να παλεύουμε για τίποτα. Οι αυξημένοι ρυθμοί και ανάγκες της καθημερινότητας, μας ρουφάνε τόση πολύ ενέργεια που όση μας μένει την θέλουμε για τον εαυτό μας και μόνο. Ξέρετε πως είμαι της άποψης πως μπορεί όλα γύρω μας αλλάζουν και καλώς ή κακώς να είμαστε υποχρεωμένοι να προσαρμοστούμε με κάποια πράγματα, όμως το να αλλάζουμε ριζικά και να γινόμαστε τελείως ατομιστές και συμφεροντολόγοι απέχει κατά πολύ από τις βασικές μας αξίες. Είναι θλιβερό και το πόσο έχει συμβάλλει και η τεχνολογία μέσα σε όλο αυτό, την οποία αντί να την χρησιμοποιούμε μας χρησιμοποιεί. Πόσα πρότυπα τέλειας ζωής περνάνε από εκεί και πόση ματαιοδοξία για τον αποδέκτη να προσπαθεί να μιμηθεί τη ζωή και τους τρόπους κάποιου άλλου.
Απαιτούμε να μας βοηθάνε, αλλά εμείς δεν βοηθάμε, δεν θέλουμε να μας προδίδουν αλλά προδίδουμε και γενικότερα δεν θέλουμε να μας κάνουν κακό, αλλά κάνουμε με πολλούς και διάφορους τρόπους. Δίνουμε για να πάρουμε και όχι απαραίτητα επειδή το νιώθουμε. Θα πάμε στον εύκολο και στρωτό δρόμο και ας χάσουμε κάθε κομμάτι μας μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα. Δεν θα διαβάσουμε βιβλία και δεν θα πληροφορηθούμε σε βάθος, αλλά θα “φάμε” αυτό που θα μας σερβίρουν και ας είναι και ληγμένο. Ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας και τα χαρακτηριστικά του και όταν ξεκινάμε να αλλάζουμε στοιχεία της εξωτερικής μας εμφάνισης, θα βρίσκουμε πάντα κάτι που δεν θα μας αρέσει μέχρι που τελικά θα χαθεί η φυσικότητα και η μοναδικότητα μας σαν προσωπικότητες, προκειμένου να γίνουμε άλλη μία σελίδα στις πολλές φωτοτυπίες που κυκλοφορούν.
Απάντηση στο ερώτημα του τι μας συμβαίνει, είναι τελικά ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ευχαριστηθεί με τίποτα και πάντα θα βρίσκει κάτι να τον ενοχλεί. Και σε αυτό οφείλονται οι γρήγοροι ρυθμοί εξέλιξης που δεν προλαβαίνει να επεξεργαστεί, με αποτέλεσμα να γίνεται άπληστος. Αυτό όμως όσον αφορά τα υλικά αγαθά. Συναισθηματικά από αυτά που βλέπω, πιστεύω πως λόγω της πίεσης που νιώθουν πως τους ασκείται και λόγω της ενέργειας που προανέφερα, θέλουν απλά να περνάνε καλά χωρίς όμως απαραίτητα να περνάνε και οι γύρω τους. Η ζωή θέλει ποικιλία αυξομειώσεων που την κάνουν ξεχωριστή και δεν μπορούμε να πλήξουμε. Η ζωή μας αλλάζει, αλλά όχι και εμείς. Εμείς οφείλουμε να εξελισσόμαστε προς το καλύτερο, για να αλλάξει όλη αυτή η κατάσταση. Ο άνθρωπος κινεί τα νήματα, για αυτό και είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και την ποιότητα της ζωής του. Όταν όμως αυτό παρατηρούμε ότι γίνεται μαζικά σαν ένα τσουνάμι που παίρνει στο δρόμο του και αθώους, καλό είναι από μόνοι μας να δούμε τα λάθη μας και να οδηγηθούμε προς κάτι καλύτερο. Αν δεν εξελιχθούμε εμείς, τίποτα γύρω μας δεν μπορεί να αλλάξει.
Γιατί λοιπόν να εξελισσόμαστε προς το χειρότερο, εφόσον έχουμε δυνατότητα επιλογής και μπορούμε να τα καταφέρουμε;…
(Προτεινόμενο τραγούδι): https://youtu.be/U0fYOck5L0c
