Γράφει η Κατερίνα Τσακτσίρα…
Σε σκέψεις, σε αλήθειες, σε λόγια που με πόνεσαν, σε στιγμές που δεν έζησα ή δεν πρόλαβα να ζήσω.
Σε κομμάτια του puzzle που δεν πρόλαβα να ενώσω.
Σε ανθρώπους που ήθελα να έχω την ευκαιρία να γνωρίσω και να βάλω στη ζωή μου.
Στο <<τι θα μπορούσε να συμβεί αν>>.
Σε δικές μου ανασφάλειες.
Σε καθώς πρέπει συμπεριφορές.
Σε καταπίεση του εαυτού μου και των θέλω μου.
Σε διλλήματα και γρήγορες αποφάσεις.
Σε πειρασμούς που αν ενέδιδα θα άλλαζε όλη μου η ζωή.
Σε τοξικούς ανθρώπους που με την καλοσύνη μου, με γέμισαν πληγές και στιγμάτισαν το μέλλον μου.
Σε όνειρα και στόχους που θέλω να υλοποιήσω.
Σε έντονες στιγμές που θα ήθελα να ζήσω.
Σε άγνωστους προορισμούς και περιπέτειες.
Σε αλήθειες που ήθελα να ακούσω και ας με πόνεσαν.
Σε ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις.
Σε σχέδια που ανατράπηκαν.
Στη στυγνή μου καθημερινότητα.
Στο μουντό μου περιβάλλον.
Στο άγχος μου.
Στον άνθρωπο μου.
Στον <<άγνωστο>> Θεό που κυβερνά τη βούληση μας.
Σε καταστάσεις που μπορούσαμε να αλλάξουμε μα δεν είχαμε τη δύναμη.
Στην αποδοχή όσων δεν μας αρέσουν.
Στην απώλεια κοντινών μας προσώπων.
Σε απωθημένα που κλειδώθηκαν στο κορμί και την ψυχή μου.
Στο μυαλό που δουλεύει ακατάπαυστα, αντί να επικεντρωθεί στο εδώ και το τώρα.
Στον χρόνο που δεν προλαβαίνω να προφτάσω ή και να γυρίσω πίσω.
Στον εαυτό μου.
Στην πνευματική μου απόδραση.
Κανείς δεν δραπετεύει από τα παιχνίδια της ζωής και του μυαλού. Απλά συμβιβάζεσαι και προχωράς…
(Προτεινόμενο τραγούδι):
https://www.youtube.com/watch?v=7KOdBW3_zsg
