Γράφει η Τσακτσίρα Κατερίνα….
Καμιά φορά η ζωή μας επιφυλάσσει εκπλήξεις, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες, με το πρόσχημα να κάνουμε κάτι εμείς οι ίδιοι για να αλλάξουμε την κατάσταση που δεν επιθυμούμε και να πετάξουμε την τοξικότητα από τη ζωή μας. Το ίδιο ισχύει και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι όμως πάντοτε εύκολο να κάνουμε εμείς το βήμα ή μήπως κατά βάθος βολευόμαστε σε σχέσεις παρανοϊκές ή ακόμα και καταστροφικές απλά και μόνο επειδή δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι;
Ας μάθουμε λοιπόν όλοι μας ένα και μόνο πράγμα. Τίποτα δεν χάνεται αν έχει λόγο να μείνει και κανείς δεν μας υποχρεώνει για τίποτα σε αυτή τη ζωή, γιατί είναι μικρή και πρέπει να μάθουμε να την αξιοποιούμε με όσο το δυνατόν πιο σωστές επιλογές. Όλα βέβαια είναι πιο διαφορετικά και πιο πολύπλοκα όταν το θέμα έρχεται στους ανθρώπους, ακριβώς γιατί οι περισσότεροι καταλήγουν να μπαίνουν σε λίστες που φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι μέσα από τις αξιολογήσεις μας, παρά να δείξουν έμπρακτα πόσο πολύ θέλουν εμάς τους ίδιους συνοδοιπόρους στο απρόσμενο και πολλά υποσχόμενο ταξίδι. Και θα σας εξηγήσω γιατί γίνεται αυτό.
Τις περισσότερες φορές περιμένουμε από ‘’στενούς’’, ‘’κολλητούς’’ ή ακόμα και ‘’πολύ καλούς’’ φίλους να μας στηρίξουν σε επιτυχίες και κατρακύλες, όμως μαντέψτε αντιδρούν θετικά μόνο στο πρώτο, ακριβώς γιατί πάντα μα πάντα όλο και κάτι βρίσκει ο καθένας για να επωφεληθεί. Στα δύσκολα λοιπόν όπως συμβαίνει πάντα, γίνονται όλες οι αναθεωρήσεις. Είναι το στάδιο που βλέπεις ότι κοντά σου θα είναι μετρημένα άτομα, ίσως βέβαια και κανένας. Εδώ οι άνθρωποι φεύγουν, επειδή πολύ απλά δεν αντέχουν την κλάψα, τα μούτρα, τα ξεσπάσματά…
Νομίζεις λοιπόν ότι έχεις ανθρώπους δίπλα σου αλλά στην πραγματικότητα εφαρμόζεται η αρχή λίγοι και καλοί. Νομίζεις πως κανείς δεν θα σε προδώσει, επειδή εσύ από πλευράς σου είσαι σωστός, αλλά τελικά έρχεται από ανθρώπους που δεν πίστευες καν ότι θα μπορούσε να υπάρχει και τέτοια πλευρά στον χαρακτήρα τους, ειδικά όταν τα έχεις δώσει όλα για όλα. Ζήλια και φθόνος έρχονται επίσης στο προσκήνιο όταν εσύ με κόπο πετυχαίνεις στόχους, ενώ ο άλλος δεν έχει καταφέρει τίποτα και στο ελάχιστο. Κακία και μίσος ο ένας για τον άλλον, αντί αγάπη, γνησιότητα, ταπεινότητα και ανιδιοτελή στήριξη….
Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ονειρικές ακριβώς γιατί πάντα ο ένας θα θέλει αυτά που έχει ο άλλος. Αλλά αν αυτή τη φυσική ορμή ή τάση να το πω αλλιώς δεν μπορεί να ελεγχθεί, θα καταλήξεις να γίνεις ένας άλλος άνθρωπος, χάνοντας μαζί με τις αξίες σου, τους ανθρώπους από δίπλα σου. Όλοι πάντα θέλουμε κάτι παραπάνω και αντί να το πετύχουμε με δικό μας αγώνα, προσπαθούμε να πατήσουμε πάνω σε δικούς μας ανθρώπους για να επιβληθούμε. Ως επί το πλείστον, ρηχότητα παντού…
Οι άνθρωποι στη ζωή μας είτε έρχονται είτε φεύγουν είτε επανέρχονται όπως λέει και ο τίτλος για πολλούς λόγους. Μας κάνουν να μαθαίνουμε είτε από λάθη δικά μας, είτε από λάθη άλλων, μας φέρνουν την ευτυχία που εμείς είτε θα την διαχειριστούμε σωστά, είτε θα την κλοτσήσουμε μακριά. Μας διδάσκουν, μας καλλιεργούν ως προς τον τρόπο αντίληψης και το κυριότερο μας ωριμάζουν. Στη ζωή δεν είναι όλα ρόδινα και πάντα μα πάντα μέσα από κάποια δύσκολη κατάσταση υπάρχει ένα θετικό που μπορεί να εμφανίζεται άμεσα, αλλά μπορεί και να προκύψει, αφού έχουμε χάσει κάθε ελπίδα, με τόσα που έχουμε περάσει.
Το σημαντικό είναι να ξέρει ο καθένας μας τι αξίζει και τι θέλει από το παρόν και το μέλλον του. Αν κάτι δεν μας ταιριάζει, μας φθείρει ή μας πληγώνει το εκτοπίζουμε, γιατί θα κινδυνεύουμε να αλλοιωθούμε και εμείς. Ζούμε για εμάς και όχι για τους άλλους, για αυτό και η ποιότητα της ζωής μας αντικατοπτρίζει το ποιόν μας.
Αν κάποιος αξίζει να μείνει θα μείνει, κάνοντας μας να γεννηθούμε ξανα….
(Προτεινόμενο τραγούδι):
